Sandıras’ın zirvesi Çiçekbaba’ya çıkış…

Uzaktan bakınca ulaşılmaz gibi duran yüksek dağların zirvelerine çıkmak, oralardan göz alabildiğince uzanan boşluğa bakmak bulunduğu yerden yukarıda hiçbir şeyin olmadığını görüp bilmek, zirvede olduğunu hissetmek ve sonrasını düşünmek… Bu inanılmaz anı yaşamak için zaman-zaman zirve tırmanışlarına katılarak vücudumun sınırlarını zorlarım. 

Yılda birkaç kez bir kez yaptığım bu faaliyet Denizli’de Honaz Dağı, Akdağ, Bozdağ ya da Sandıras Dağı zirvesine çıkmak şeklinde olabiliyor. Bu kez yakında olan ilk etkinlik Sandıras Dağı zirvesi Çiçekbaba’ya çıkmakla gerçekleşecekti. 

Etkinliği organize eden; üyesi olduğum Denizli Dağcılık ve Doğa Sporları Kulübü idi. Günlerin kısa olması nedeniyle sabah erken saatte şehirden hareket ederek yürüyüşe başlayacağımız noktaya kadar araçla ulaştık. Araçtan inip malzemelerimizi sırtlayıp önce orman yolundan kısa süre yürüdükten sonra patika dahi olmayan orman içine girerek yürümeye başladık. 

Kış tırmanışı olması nedeniyle katılımcılardan ekipmanı yeterli olanların etkinliğe katılabileceği belirtildiği için sırt çantaları biraz ağırdı.

İlk tırmanış anlarında terlemeler ve zorlanmalar olsa da ilerleyen zamanda bu olumsuzluk çabuk aşılıyordu. 

Orman üst sınırlarından yukarıya doğru tırmandığımız anlarda karlı zeminde yürümenin zorluğunu da tatmaya başlıyorduk. Yürüyüş sistemi tek sıra ve aynı noktalara basmak şekline geliyordu. Bu şekilde yürümekle Sandıras Dağı’nın anıt ağaçlarını geride bırakarak dağın bir diğer güzelliği olan Kartal gölüne doğru yol alıyorduk.

Anıt karaçam ağaçları altında fotoğraflar çekme-çektirme molalarının ardından Kartal Gölü’ne doğru inişe geçerek kahvaltı için mola vereceğimiz zamana da yaklaşıyorduk. 

Kartal Gölü’nde hem kahvaltı molası hem ihtiyaç giderme ve hem de ekipleri ayırma işi gerçekleşecekti. Kulübün planlı etkinliklerinden olan bu faaliyette buz tırmanışı da yapılacaktı.

Bu etkinliğe katılacakların ekipmanları biraz daha farklı ve özeldi. Krampon, kazma, kask ve diğerleri gibi. Dolayısıyla kahvaltı sonra gruplar ayrılarak normal tırmanış yapacaklarla buzlu zeminden tırmanacaklar ayrıldı her ekip için öncü ve artçılar tespit edilerek yürüyüşe geçildi.

Buzlu zeminin bulunduğu Kartal Gölü doğusundaki gölgeli bölümden zirve çıkışı yapacak ekip göl kenarından ayrılırken kramponlarını takarak ve kazmalarını da alarak yürüyüşe geçerken diğer grup da gölün batısındaki zirvelerin üstünden az karlı bölümden tırmanacaktı. İki ekibin iletişimi telsizlerle sağlanacaktı. Buz tırmanışı ve normal tırmanış yapacak ekibin öncü ve artçıları belirlenerek yürüyüşe başlanıyordu.

Asıl bu noktadan sonrası önemliydi etkinliğin. Zorlu bir tırmanış her iki ekibi bekliyordu. Buzdan tırmananların mesafesi kısa ama hızları düşük, karlı bölümden giden ekibin mesafesi uzun ve kayalık ancak kısmen kolaydı. Ta ki ilk zirveye çıkana kadar çanak olarak tabir edilen bölümden ilk zirveye ulaşıldığında ekipler buluşarak ana zirve olan 2.295 rakıma beraber yürüyecekti.

Her hangi bir sıkıntı olmadan yürüyüş devam ediyordu. Zaman zaman kayalıklardan tırmanarak çıkılıyor, sürünerek inilerek yol alınıyordu. Biz karşıdaki ekibi uzaktan da olsa görüyor, onlarda bizi izliyorlardı. Telsizle de durumu birbirimize rapor ediyorduk. Öğle saatlerinde zirve yolunda iki ekip birleşerek Çiçekbaba’ya doğru kar üzerinden yürümeye devam ettik. 

Zirve yürüyüşlerinin en güzel anı hedefe ulaşma zamanıdır. Orada bir coşku bir rahatlama bir çocuksu ruh hali yaşanır. Çiçekbaba zirvesine ulaştığımız anlarda bu duyguları bizde yaşıyorduk. 

Zirvede terk edilmiş eski yangın gözetleme kulesi kalıntıları arasında terli kıyafetler değiştirilip, yemekler yendikten sonra kısa bir dinlenme ve sonrasında dönüş hazırlıkları başlıyordu. Zirvede anı fotoğrafları çekilip manzara doyasıya seyredildikten sonra yola koyulma zamanı da geliyordu ağırdan. 

Ama güneydeki manzaradan ayrılmak çok zordu zira bulunduğumuz noktadan aşağıda deniz üzerinden kabaran bulutlar dağlara doğru tırmanmadan çok etkileyici görüntüler oluşturuyor, bizlere bulutların üstündeymiş duygusu yaşatıyordu.

Zirveler uzun kalınan yerler değildir. Zamanı iyi kullanmak gerekir zira ne olacağı belli olmaz kısa süre sonra bulutlar toplanır yağış başlayabilir ve bu da bizler için hiç iyi olmaz. Bu düşüncelerle toplanıp dönüş yoluna koyuluyoruz. Bu kez tüm katılımcılar tek koldan dönüyoruz geriye.

Artık iniş yolundayız, inmek kolay gibi görünse de hep zor ve risklidir. Dönüş rotamızı kartal gölünün batısındaki sırtların rüzgar almayan cephesinden yapmaya karar veriyoruz. Zira öğle sonuna kalmış olmamız nedeniyle hava hem bulutlanıyor hem de esmeye başlıyordu. Zor rotadan sert bir inişle dağın alt kodlarına geliyoruz.

Sabah saatlerinin aksine biraz daha durgun ve sakin olarak yürüyüp arada molalar vererek orman sınırına doğru iniyoruz. Herhangi bir sıkıntı yaşanmadan bu notlaya kadar gelen ekipte azda olsa yorgunluk halleri izliyoruz. Ama bu zoru başarmanın keyfiyle kıyaslanamayacak kadar önemsiz bir ayrıntı.

Sandıras Dağı’nın zirvesi Çiçekbaba’yı ardımızda bırakarak orman içine girdiğimiz anlarda gerimizde mavi gökyüzü beyaz bulutlar ve ağaçları siluetlerini bırakıyorduk.

Bir daha ki buluşmamıza kadar hoşça kal diyorduk oralara, hoşça kal, bin küsur yaşlı ağaçlar, hoşça kal Kartal gölü, hoşça kal mavi gökyüzü, ala bulutlar hoşça kal…