YALNIZLIK BUZ GİBİDİR

Anne hızlı adımlarla ulaştığı biricik evinde telaşla yemek hazırlığında.

Baba ağır aksak, yorgunluğu her bir yerine yansımış bezgin haliyle evine girip üstünü değiştirdiği gibi televizyon karşısına mevzileniyor.

Evin küçüğü, servisle biraz önce gelmiş, odasında. Facebook’ta hızlı bir dolaşım derdinde.

Büyük daha bir erken gelmiş, üstü başı değiştirmiş, mutfak gözetim ve denetiminde, pek de aç, annesinin sorularına yanıt vermek istemiyor. Denetim ve gözetimden kalan boşluklarda kankasına whatsapp iletileri yazıyor koşar adım hareket eden parmaklarıyla.

Yemek pek aceleyle yeniyor.
Annenin ev işleri, babanın dizisi, küçüğün sosyal medya arası ödevleri, büyüğün yazışmalar arası sınav hazırlığı beklemez tabi.

Televizyon, Facebook, instagram, Whatsapp, internet siteleri, iletiler arasına sıkışmış yaşamların küçük bir kesitini öyküleştirdim. Ne oldu bize demiyorum artık, ne oldu insana?
Sosyal varlık insan.
Erdemler yaratan insan.
Türküler yakan, sevdalar tutuşturan insan.
Aşını paylaşan, taşını sabrıyla çatlatan insan.
Okuyan, okudukça aydınlanan, aydınlatan insan.
Dostuna sırdaş, kardeşine yoldaş olan insan.

Artık insan arıyor insan,
artık eli boş, yüreği nahoş.

Saatlerce sosyal medya sayfalarında okuyor, yazıyor da bir türlü kurtulamıyor yalnızlığından.

Ekrana bakan gözler, gerçeğe tümüyle yabancılaşmış. Yürekler soğuk, yürekler boş. Yalnızca resimler, yalnızca videolar, yalnızca buz gibi kara sözcükler.
Gülmeyi unutmuş insanların gülen yüz ikonlarıyla tatmini.

Artık ne savaşlar, ne açlık, ne de göç korkutuyor.
En büyük korku, yüreği gibi aklı donan insanlık.
Silahın, gücün esir edemediği insanı bir ekranın esir etmesinden daha büyük bir korku olabilir mi?