AZİZ ATAM

Sen bu dünyadan göçüp gideli tam 76 yıl oldu. Öldüğünde doğanlar dede-nine oldular. Yıkılmış bir imparatorluğun enkazından “tam bağımsız bir cumhuriyet” yarattın. Eserinin çatısı altında tam 91 yıldır başımız dik yaşadık. Sana ne kadar teşekkür etsek az, Atam. Ruhun şad olsun!

Topu topu 15 yıl kadar bu memleketi sen ve yoldaşların yönettiniz. Kurduğun gariban ama emperyalizme meydan okuyan ve onu dize getirmeyi beceren “kabadayı cumhuriyet” artık yok Atam. Artık biz onlara diz çöküyoruz. Affet bizi!

15 yılda yarattıklarınızı, senden sonra gelenler 76 yıldır didikliyor. Ama bitmiyor be Atam. Satmadıkları pek bir şey kalmadı. Vatan toprağı dersen, hala bütün gibi görünse de pek bir bütünlük kalmadı, Atam. Fiilen bölündük, adı konmadı henüz.

Kurtuluş Savaşı sırasında ordularına, “ ben size ölmeyi emrediyorum” dedin. Korkmadan ölüme gitti yiğitler. 1919 Mayısında ordu mevcudumuz 50 bin iken,1922’de 500 bini buldu. Dört yıl süren milli mücadelede bu koca ordunun kaybı, bütün cephelerdeki savaş meydanlarında 9.167 şehit oldu. Yaralananlardan, daha sonra şehit olanlar ise 1.718 kişi.

Atam ölmeyi emrettin, dört yıl süren savaşta, sonradan kaybettiklerimizle birlikte 10.885 şehit verdik. Hepsinin ruhları şad olsun! Lakin, biz seni yanlış anladık galiba Atam. Senin ordunun dört yılda bize bağımsız bir vatan bırakmak için verdiği 10 bin küsur şehitten fazlasını, bir yılda trafik kazalarına, kadın ve aile cinayetlerine ve iş kazalarına kurban ediyoruz.

İşçi evlatların da seni yanlış anladı be Atam. “Vatan uğruna ölüme gitmek”in yerini, “ekmek uğruna ölüme gitmek” aldı. Bütün suç seni yanlış anlayan işçi evlatlarında. Taşeron dedikleri dayıbaşıların, patronların, adı var kendi yok sendikaların, patronları çok seven, onların bir dediğini ikiletmeyen hükümetlerin hiçbir suçu yok. İş kazalarında durmadan işçi evlatların ölüyorlar.

Mayıs ayında Soma madeninde tam 301 işçi mahsur kaldı. İki hafta tüm Türkiye elimiz böğrümüzde bekledik. Yerin binlerce metre altında yanıp kavruldular. Neymiş, devletimiz maden ocağının tehlikeli olduğu patron şirkete bildirmiş, hatta ceza bile yazmış. Daha ne olsun! Hükümetin, patronun ve dayıbaşının ne suçu var. Evlatlarının hiçbiri kurtulamadı. Ruhları şad olsun!

Eylül ayında, İstanbul’da bir rezidans inşaatında işçileri taşıyan asansör koptu, 32 kat aşağı düştü. 10 işçi evladın da orada telef oldu. Yok iş güvenliğiymiş, yok denetimmiş, bir sürü boş laf. Tabi ki bütün suç yine işçilerdeydi. Vali ve patron derhal çıkıp, ölenlere Allahtan rahmet dilediler. Yetmez mi?

Ekim ayında Ermenek’te bir kömür ocağında 18 madenci daha mahsur kaldı. Madene su dolmuş dediler. Biz yine eli böğründe bekliyoruz, bir umut. Hükümet ayağa kalktı, üç tane bakan günlerdir kaza yerinde. İki haftadır, daha iki işçinin cesedi bulunabildi. Bu kazada da hükümetin, patronun ve dayıbaşıların hiç suçu yok. Yine bütün suç işçilerde. “ Oğlum yüzme de bilmezdi, suyun içinde ne yaptı? Geceleri uyuyamıyorum. ‘Ocağa gitme artık’ diye kaç defa söylememe rağmen beni dinlemedi” diyen madencinin anacığı bile uyarmış gitme, diye. Yakındaki bakkal, benden veresiye birer ekmekle birer domates alıp gittiler madene, diyor.

Bütün olanlar işte o “veresiye ekmek” yüzünden, Atam!

Türkiye, ölümlü iş kazalarında Avrupa birincisi, dünyada ise üçüncü sırada. Her gün 172 iş kazası meydana geliyor. Bu kazalarda her gün ortalama 4 işçi ölürken, 6 işçi ise sürekli iş göremez hale geliyor. 2014’ün ilk sekiz ayında 1.270 işçi yaşamını yitirdi. Özellikle inşaat iş kolunda ölen işçilerin büyük çoğunluğu sigortasız veya taşeron işçisi.

Son beş yılda iş kazalarına bağlı olarak hayatını kaybeden işçi sayısı 6 bin 428. 2000-2014 yılları arasında hayatını kaybeden işçi sayısı 15 binin üzerinde.

Bu sayılar kanları vatan toprağına helal olan, Kurtuluş Savaşı şehitlerinden çok fazla. Biz seni yanlış anladık Atam, sen bizi affet!