MİLATSIZ ZAMANLARIN MASALLARI

Nisan: Süryanice “bolluk, bereket, bahar”
7 Nisan ; mavinin yeşile taze vuslatı.
Kavuşmanın sevinç gözyaşlarıyla yıkanmış billûr bir ufukta, güneşin erguvan bir hüzünle aradan çekilişi.
Tarihin ilk 7 kilisesinden birinin içinde bulunmanın verdiği tuhaf bir dinginlik hali.
Laodikeia; MÖ 130 yılında Seleukos Kralı II. Anthiokhos tarafından karısı Laodike, yani bir kadın adına kurulmuş kent.

Her şey dişi, her şey üretken, her şey mor kadife dişil bir direnişin rengine boyanmış.
Zaman 7’de durmuş, başımızdan Salkım Hanım’ın gün kurusu tanelerini döküyor serin serin.
Milatsız bir zamanın masallarından bir Arp yükseliyor, yine bir kadının zarif ellerinde.

Arp ve Kadın!
Nasıl yakışıyorlar birbirlerine ve birlikte gökkuşağından notalara oturup yumuşacık uçuyorlar.
Miracın kandilleri yanıyor bir bir eflatundan laciverte doğru tatlı geçişlerle.
Yeşilin üstüne ekilmiş cinsiyetsiz insanlar, kaç insan varsa işte o kadar farklı yöne, içlerinde yolculuğa çıkıyorlar.
Arpin telleri o incecik parmaklarda derin namelerle inledikçe, yürekler insanca ürperiyor.
Tanrı’nın sesi kulaklarımıza adımızı üflüyor üç kere, çok kere, ömür kere ; huzur, huzur, huzur…
Gözlerimizi nadasa çekiyoruz, kalbimizi açıyoruz.
Bütün görüntüler, kulaklarımızdan giriyor kalbimize.
Öyle kaç masal yaşıyoruz bilmiyoruz. Zaman nedir diye sorgulamıyoruz. Öyle bir süre hayatın çatık kaşına sırtımızı dönüyoruz.

Bu zamansız masaldan, istemeye istemeye ve havayı incitmekten korkarak, parmaklarımızın ucuna basa basa çıkıyoruz.

Son adımı atacakken taaa Lüleburgaz Ertuğrul Köyü’nden kopmuş gelmiş, beyaz sabun kokulu, ak pak örtüleriyle 17 köy kadını bizi ellerimizden tutup tekrar masalın içine atıyorlar.

Şükran Akdeniz Öğretmen son nefesine kadar emekli olamayan öğretmenlerden. Kalkıyor Ertuğrul Köyünde tarlası toparıyla uğraşıp, erine çoluk çocuğuna bakıp, kafasını köyden dışarı çıkarmamış ellilik, seksenlik kadınların kanına giriyor. Onları toplayıp, kocalarını da ikna edip, bir güzel koro kuruyor. Nota bilmez, okumayı zor söker, insan içinde konuşmaya utanır kadınlar, bir yıllık akıllara zarar bir çalışma temposuyla sahnede konser verir, il il turneye çıkar hale geliyorlar. Üstelik Şükran Öğretmenin iletişim becerisiyle kocalarının desteğini de alarak. Şimdi evde kocaları onları çalıştırıyor ve eşleriyle gurur duyuyorlar.
Bu da yetmiyor Şükran Öğretmen’e, tutuyor diyor ki;
“Bildiğiniz ne varsa pişirin, taşırın kahvaltı verelim gelen ziyaretçilere köyümüzde. Ördüğünüz, diktiğiniz, ürettiğiniz yöresel ne varsa onları da sunalım, gelir kapınız olsun.”
Bunu da yapıyorlar.
17 göçmen kadını, 17 kendinin farkında olmayan kadın, 17 köyün sınırının ötesini bilmeyen kadın, Şükran Öğretmen ile neler yapabileceklerinin farkına varıyorlar.
Bu olağanüstü çabayı da Jale İncekol bir belgesel ile ölümsüzleştiriyor ki bütün çaresiz olduğunu zanneden kadınlara yol göstersin, umut olsun.
Ve Denizli Soroptimist Kulübü**, ciddi bir hazırlıkla, emek ve zaman harcayarak bütün 7 leri bir araya getirmeyi başarıyor.
Bir kadın adına kurulan kentte,
Arpa ruh veren zarif parmaklı Meriç Dönük
17 kadına ruh veren Şükran Akdeniz
Bu güzel ruhları nefis görüntüleriyle ölümsüzleştiren Jale İncekol bir araya geliyorlar ve bizimle buluşuyorlar.

Ve ben başım eflatun, gönlüm yemyeşil, milatsız zamanların masallarında kayboluyorum.

SOROPTİMİST KULÜBÜ : soror=kızkardeş, optima=iyi niyet, yani en iyiyi amaçlayan kadınlar anlamını taşıyor kulüp ve kadınlar, kız çocukları için eğitim ve farkındalık çalışmaları yapıyorlar, uluslararası bir kulüp)

GÜL KURUSU

Gül kurusunda uyurken mavi,
yüreğim
küreklerinin ucuna basarak salındı.
Azgın hatıralar sindi
sandalın en kuytu köşesine.
Ürkmüş bir kedi gibi
küçüldü, küçüldü
unutmaya ramak kaldı
balık yemi kadar.
Tuttum ensesinden
taktım oltanın ucuna,
yavaşça
gül kurusunun uykusuna bıraktım.
Sandalım boş,
şafak yakın,
yarın uzak,
arkam gül kurusu,
içim mavi.
Elleme, bırak
zaman eflatun uykuda
ben uyandım.