Akçay Vadisi’nde yürüyüş…

 İnsanın yaşadığı coğrafyayı anlatması bazen zordur, zira orada yaşadıkları, yaşayamadıkları anıları vardır. Nereden başlayıp nereden çıkacağını bilemez çoğu zaman.

Şair Cahit Külebi’nin hikaye adlı şiirinin bazı dizeleri bu tür zamanlarda gelir takılır dilime ve dolanırda dolanır. O şiiri bölük pörçük etmeden bütün olarak yazıma alarak söylemek istediğimi özetlemek istiyorum.

 Hikaye
Senin dudakların pembe
Ellerin beyaz,
Al tut ellerimi bebek
Tut biraz!
Benim doğduğum köylerde
Ceviz ağaçları yoktu,
Ben bu yüzden serinliğe hasretim
Okşa biraz!
Benim doğduğum köylerde
Buğday tarlaları yoktu,
Dağıt saçlarını bebek
Savur biraz!
Benim doğduğum köyleri
Akşamları eşkıyalar basardı.
Ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem
Konuş biraz!
Benim doğduğum köylerde
Şimal rüzgarları eserdi,
Ve bu yüzden dudaklarım çatlaktır
Öp biraz!
Sen Türkiye gibi aydınlık ve güzelsin!
Benim doğduğum köyler de güzeldi,
Sen de anlat doğduğun yerleri,
Anlat biraz

Benim doğduğum köyde her ne kadar şiirdeki olumsuzlukların birçoğu fiziksel olarak olmasa da yaşanmışlıklar pek farklı değildir. Çocukluğumun geçtiği coğrafyanın bir bölümünde bu kez güzel anlar hoş zamanlar geçirmek için bulunuyorum.

Akçay Vadisi’nin üst havzasından başlayıp çayın akışı yönünde yürüyerek onun yolunu/yolculuğunu izleyeceğiz bu kez. Adını suyunun temizliğinden, berraklığından alan bir akarsuyun çıktığı kaynaklardan başlayarak yaşadıklarını, daracık vadiler içinden geçişini, sessizliğini, hırçınlığını, sitemini ve acısını görüp ona katılan dereciklerle yürüyüşüne tanık olacağız.

Sonra bu yolculuğa vurulan gemlerden ilki olan HES bölgesine ulaşıp Anadolu sığla ağacı/günlük ağaçlarının özel ortamında ana molamızı vereceğiz.

Suyun yolculuğuna başka noktalardan sadece bakarak geçip suyun can verdiği bir diğer bölge Tabea’da günü sonlandıracağız. Kısaca doğadan tarihe bir suyun akış hikayesinde zamanı anlamlandıracağız dost ve arkadaşlarımızla…

Sabahın ilk saatlerinde ulaştığımız Beyağaç ilçe merkezi Taş avlu mevkiinde çay kenarındaki kır kahvesinde Çınar ve Kızılağaçların gölgesinde deredeki suyun sesi eşliğinde kahvaltımızı yapıp aceleyle çay kenarından yürüyüşe başlıyoruz.

Kırımları yeni bitmiş tütün tarlaları ve çaya sınır bahçeler ile oralarda domuz beki için kurulmuş çardakları izleyip kısmen taşlı tarlalardan geçip dağın dibindeki dere kenarına yürüyoruz ağırdan.

Kara katranın üretildiği “Katran Ocağı”na ulaşıyoruz yolumuzdan ayrılmadan. Burada ilk kez kesif bir katran kokusu ve kara katran’ın kara görüntüsüyle tanışıyor birçoğumuz. Katranı hep petrol türevi sananlar için bu sürpriz oluyor.

Yol uzun ve günler kısa olduğu için yola devam edip bir kez daha Akçay kenarına iniyor ve burada ilk olarak çay ile yakından temasımız oluyor. Sabah ışığının yandan vurduğu bu anlarda grup arkadaşlarımızın suya vuran yansımalarını fotoğraflayıp dağa doğru yürüyüp bir sonraki buluşmamıza kadar sudan ayrılıyoruz.

Çevlik mevkiine ulaştığımızda çay bizden yaklaşık yüz metre kadar daha aşağıdan akıyor ve buradan itibaren kıvrım kıvrım yollardan hep sağımızda kalacak şekilde adeta kol kola yürüyeceğiz onunla.

Bir tarafımız kızılçam ormanları yakın yerlerde pırnal meşesi ve kızıl meşeler aşağılarda çınar ve söğütler ile literatürde adi kızılağaç halk arasında boya ağacı olarak adlandırılan ağaç kümelerini izleyerek yol arkadaşlığımızı sürdürüyoruz Akçay ile

Öğle saatlerinde Akçabük mevkiine ulaşıp buradaki, düzlükte Akçay ile bir kez daha buluşuyoruz.

Burada verdiğimiz çay molası ve dinlenme aralığından sonra yine biz yüksekçe yerlerden geçen yola, su ise kendi yoluna aşağıdaki kısık denen daracık yerlerden sürdürüyordu.

Gerel bölgesine ulaştığımızda bu kez biz köprünün üzerinden Akçay’a bakıyorduk o altımızdan akıp gidiyordu. Buradan sonra bizler yeni düzenlenen Muğla yoluna çıkacaktık, su ise kendi yolundan yani karayolunun solundan akmaya başlayacaktı. Ta ki Doğan Çay yakınlarındaki Günlük Geçidi mevkiine ulaşana kadar.

Burası aynı zamanda Denizli-Muğla il sınırı olan yerdi. Günlük ağaçlarının çayın iki tarafını da kapladığı bu noktadan yaklaşık üç kilometre kadar sonra suyun önü kesilip Muğla il sınırları içinde HES ile yolculuk sonlanıyor ve su başka yola sokulup yolundan alıkonuluyordu.

Suyun buradan sonraki yolculuğunu bir başka yazıya konu etmek üzere hüzünlü bir ayrılık koyuyoruz araya. Önü kesilen su yükseliyor ve çevresindeki yeşil dokunun rengini ve durgunluğunu içine çekerek yeşil bir renk alıyordu buralarda.

Suyun içinde kalan kızılçamlar ayrı bir şeyler söyler gibi bize bakıyorlardı. Birçoğu suyun içinde kaldığı için kurumuş ve yıkılıp yok olacakları zamanı bekliyor gibiydiler.

Zamanın ilerlediğinin farkına vararak hüzünlü ortamdan bir an önce uzaklaşıp yemek molası için Karacaören köyünde bir çeşme başına ulaşıyoruz.

Buradan sonra dönüş yolumuz üzerindeki Kale ilçesi eski kale yahut resmi adı ile Tabea antik kentine ulaşıyoruz. Gün batımını burada izleyerek çocukluğunun bir bölümü buralarda geçen öğretmen arkadaşımız Mustafa Erdem den bölge hakkında bilgi alıp deri dönüş için yola koyuluyoruz.

Doğanın kucağında başlayıp, akarsuyun sesiyle sürdürdüğümüz yolculuğumuz tarihin sessiz tanığı Tabea antik kentinde sonlandırıyoruz.

Pratik bilgiler:

Ulaşım: Denizli-Beyağaç 96 km. Akçay kenarından Günlük Geçidi 13 km. HES bölgesi ise 3 km. Buradan geri dönülürse mesafe 6 km olur. Günlük Geçidi’nden Karacaören Köyü 6 km. Ve Karacaören Köyü’nden Denizli-Muğla karayolu 10 km. Karacaören Köyü kavşağından Kale 40 km.

Yol asfalt olup kış mevsiminde de kullanılabilir. Ancak yol durumu için Beyağaç Belediyesi’nden taze bilgiler almakta yarar vardır.

Yemek ve konaklama: Yörede yemek ihtiyacını ancak Beyağaç ilçe merkezindeki lokantalardan karşılayabilir, gerekli alışverişleri de buradan yapabilirsiniz.

Kamp için bölge uygundur ancak yağışlı havlarda dikkatli olak gerekir. Yaz aylarında sorunsuz olarak yörede kamp kurulabilir.

İyi geziler!