Bir hayalet köydür Eski Sazak…

Zeki AKAKÇA
Herkesin bildiği bir tekerlemedir masala başlarken anlatıcıların dillendirdiği;
Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde, deve tellal, pire berber iken, ben dedemin beşiğini tıngır- mıngır sallar iken ve az gittik uz gittik dere tepe düz gittik altı ay bir güz gittik diye devam eden …

Biz o kadar eskiye ve uzun yollara düşmeden ulaştık yürüyüş ve gezi amaçlı etkinliğe başlayacağımız noktaya.
Bu geçen bahardan kalma bir yol hikayesidir aslında…

Hava pusluydu, hayalimizdeki pırıl-pırıl görüntüler yoktu ortada. Ama ilginçlik ve çarpıcılık vardı şüphesiz.
Kent merkezine yaklaşık yarım saatlik mesafede Sarayköy’e bağlı terk edilmiş bir köyeydi yolculuğumuz.
Denizli – İzmir karayolundan ilerlerken Büyük Menderes nehrini geçip sağa Buldan yönüne dönünce ilk karşılaşılan köydür “Sazak köyü.” Yeni Sazak köyü demek daha doğru hatta.

Bu köyün başladığı yerden sola dönüp köyü sağınıza çöplüğü solunuza alarak orman yolundan yukarıya doğru çıkmaya başlayınca farkına varıyorsunuz ilginç bir yere gitmekte olduğunuzun..

Yeni yağışlar olduğu için yol çamur, sis görüş mesafesini sınırlamış olarak bir süre yukarılara tırmandıktan sonra aracın çıkamayacağı kaygan zeminde durup malzemelerimizi alıp yürümeye başlıyoruz. Kısa süre sonra sisler içinde hayalet yapılarla karşılaşıyor ve şaşırıyoruz!

Çatıları, kapı ve pencereleri sökülmüş, çoğu yıkılmış, ayakta kalan duvarları farklı renklere bürünmüş harabe bir yerdeyiz. Sanki bir savaş sonrasında insanlar buralardan kaçmış.
Akılma bir dörtlük düşüyor bu görüntüleri izlerken:
…Olta attım ipi yok,
Balta tuttum sapı yok,
Nere gitmiş bu evler
Pencere var kapı yok…
Evlerin yıkıntısı var ama yaşayanları yok.

Oralarda keçi otlatan bir çobanla karşılaşıp köye dair bilgi kırıntılarına ulaşıyoruz. Sonra tek bir hane de yaşayan olduğuna tanık oluyoruz. Ama onlarda uzak duruyorlar bizden. Elektrik yok, su yok. Yol stabilize ve burada inatla yaşamak isteyen bir aile… Kutlamak geliyor içimden onları hem de en sağlamından bunu hak ediyorlar.

Mezarlığı bile sessiz ıssız bir köşede sıkışıp kalmış bir köy . Ya da terk edilmiş köy!

Kahvaltımız burada yapıp nefesleniyor ve yukarılarda köye adını veren yahut köyden adını alan Sazak dağına tırmanmaya başlıyoruz.

Buldan ve Sarayköy’ün arasında Aydın dağlarının Denizli ye doğru uzanan en uç noktası burası.
Ağaçlar çiçeğe davranmış, buğdaylar yeşermekte, asmalar budanıyor usulden. Biraz ilerleyince bakıyoruz ki o yükseklikte asma bahçeleri, meyve bahçeleri var ve insanlar toprağı işlemekle meşgul.

Zor yerlerden ve orman içlerinden patikası olmayan bu zirveye doğru tırmanıyoruz.
Rehberimiz ve yardımcıları Denizli Dağcılık ve Doğa Sporları kulübünün yöneticileri usta dağcılar.

Öğle saatlerinde ulaştığımız Sazak dağı zirvesinde çevreyi izlemeye başladığımızda çektiğimiz onca zorluğun karşılığını almaya başlıyor ve iyi ki geldik, iyi ki Sazak dağına tırmandık, iyi ki eski Sazak köyü ile tanıştık demekten kendimizi alamıyoruz.

Çünkü bu köy ile adını verdiği dağ yahut köyün adını aldığı Denizlinin yanı başında doğal bir film platosu sanki…
Kim bunun farkında, yahut kim değil bilemeyiz ama biz tanıdık-tanıştık darısı tanışacak olanların başına .
Henüz patika yolu dahi olmayan bu zirveden aşağıya inişimiz pek kolay olmadı aslında, ama görüp yaşadıklarımız kazancımızdı sonuçta.

Ve “her güzelliği yaşamanın bedeli yok mu” sonuçta diyerek teselli bulup sabah sisler için de bıraktığımız eski Sazak köyüne iniyoruz hızlıca. Biraz yorgun ama çokça mutluyuz. Köye son bir kez daha göz attıktan sonra mezarlığına da uğramak geliyor içimden dilime dolanan;
şu dağlarda kar olsaydım,
bir asi rüzgar olsaydım,
arar bulur muydun beni
sahipsiz mezar olsaydım… türküsünü de düşünmeden edemiyordum hatta.

Köy gibi mezarlarda terk edilmişti sanki, ama hepsi kendi hikayesini saklamaktaydı aslında duymak , öğrenmek isteyenlere anlatmak için…
Biraz merak uyandıysa ve uzak yerler size göre değilse sizde bir yol düşürün eski Sazak köyüne…