Denizli’den Topuklu’ya, oradan Barza Ovası’na pedal çevirmek…

Bu hafta sizi Gezenin Günlüğü’nde Denizli Bisiklet Festivali’nin maceralar ve doğal güzelliklerle dolu etabının ikinci ve son bölümünden renkli karelerle buluşturuyoruz…

Denizli Bisiklet festivali kapsamında; Buldan yayla gölünden başlayıp Tripolis, Karahayıt, Hierapolis, Pamukkale ve Laodikya antik kentlerini takiben Denizli kent merkezine ulaşan bisikletlilerin kamp kuracağı yer Çamlık mesireliği oluyordu.

Yorgun ve yoğun geçen günün akşamında çamlığın serin sayılabilecek ortamında dinlenmeye geçen grup sabahın ilk saatlerinde çadır ve diğer kamp malzemelerini toplayıp, bisikletlerinin bakımlarını yaparak yorucu bir güne daha merhaba diyecekler ve Çamlık-Kızılcabölük arasındaki dağlık yolda pedal basacaklardı…

Yala çıkılmış, pedallar başlamıştı nihayet, zorlu bir rampa olan bu çıkış 10 km sürecek ve epeyce terletecekti katılımcıları. Birinci, ikinci, üçüncü ve nihayet dördüncü çeşmeye ulaşıldığında yorgunluk kendini iyice hissettirmekte ve kopmalar yaşanmaktaydı.

Bunun arkına varan organizasyon grubu toplayıp mola veriyor ve sonrası için öğle yemeğine kadar Kızılcabölük mesireliğine ulaşılacağı ve zorlanılmaması için etabın sonraki kısmının kolay olduğu müjdesini veriyordu.

Gerçekten de öyle oluyordu. Kızılcabölük çamlığındaki yemek saatinde grup çok fazla açılmadan ve dağılmadan toplanıyordu. Buradaki mola ve yemek sonrası kasaba kahvelerinde yöre insanıyla sohbetlerin ardından Özay Gönlüm anıtında anı fotoğrafı çekilerek Tavas’a doğru yola çıkılıyordu.

Grubun en genci olan Berkin bebek zaman zaman verilen molalarda, yollarda gruba neşe ve enerji verip yorgunluğu unutturuyordu adeta. Kah yemek masasında uyuma, kah yolda geçenlere selam vermekle yapılan bu şirinlik herkesin hoşuna gidiyordu.

Tavas ilçe merkezindeki günün 3 molasının ardından o günün kampının kurulacağı Çağırgan’a ulaşılıyor ve çadır kurulacak alanlar saptanıp yerleşmeye başlanılıyordu.

Çadırını kuran sıcağın verdiği olumsuzluğu atmak için duş alma sırasına giriyordu.

Özellikle duş sırası ilginç görüntülere sahne oluyordu. Grubun bir kısmı çevredeki çeşmelere hotum takarak açık alanda ihtiyacını karşılarken bazıları da cami şadırvanında duş gereksinimlerini gideriyor ve akşam yemeğine hazırlanıyorlardı.

Akşam yemeğinin ardından çok yorgun olmanın verdiği ağırlıkla birçok bisikletli hemen uykuya dalıp yorgunluk atıp sonraki gün için enerji toplamayı yeğliyordu. Bir kısmı ise o gece gruba katılacak yeni bisikletlileri karşılamak için yollarda ve meydanda dolanmayı tercih ediyorlardı.

Bir sonraki günün sabahında hemen hemen herkes verilen saatte eşyalarını toplamış ve kahvaltılarını yapmakta iken yöre insanı da şaşkınlıkla olup bitenleri anlamaya çalışıyor belki de “işi yok mu insanların” diye söyleniyorlardı.

Etabın bundan sonrası Damlacık köyü, Kayaca köyü ve Beyağaç’a ulaşmakla devam edecek ve Topuklu yaylasına çıkıp gece orada kamp kurmakla sürecekti. Çağırgan’dan yola çıkan ekip pedala kuvvet giderken en ciddi mola Kayaca köyünde verilecekti.

Organizasyonun mimarı olan İbrahim Efilti’nin köyü olan Kayaca da ikram edilen bademler, kavun ve karpuzlar ile kahvede verilen çay molası tam anlamıyla Anadolu insanının ev sahipliği gösterisine dönüyordu. Tıka basa yenen yiyecekler sonrası nasıl yol alınacağı düşünülürken grup kendini çoktan yola vurmuş ve daha alt rakımlarda kurulu Beyağaç’a doğru yol alınmaya başlamış buluyordu.

Beyağaç ilçe merkezine ulaşıldığında burada fazla kalınmadan Belediyenin bisikletlilere ikram edeceği gözleme ve ayran için ilçe stadyumuna geçiliyordu. Burada yenen gözlemeler sonrası gidilecek mesafenin yaklaşık 25 km olduğu ve bunun ilk 10 km.lik kısmının çok dik olduğu için riskli olacağı belirtilince ilk 8 km’lik kısmında bisikletlerin taşınarak Yumaklı yaylasına çıkarılmasına karar veriliyordu.

Gün akşama doğru yol alırken yaklaşık 1100 rakımlı Yumaklı yaylasının düzünde bisikletlerinin pedalına basmaya başlayan katılımcılar önlerindeki zorlu yolu pekte bilemiyorlardı. Ama doğanın görselliği ve beraber olmanın verdiği güven ile keyifle yol alıyorlardı.

Onları bir öne geçip bir arkada kalarak motorla takip eden biz ise “az kaldı” diyerek motive etmeye çalışıyorduk. Bu etkinlikte 2 tekerlekli fobisi olan ben, bu sayede fobimden kurtuluyordum. Zira dört gün boyunca Hakan Keysan’ın kullandığı motorum arkasına bu etkinliği fotoğraflıyor, yer yer de rehberlik yapıyor ve yöre hakkında bilgiler de paylaşıyordum.

Topuklu yaylasına yaklaşırken yağmur başlayınca işin rengi değişmeye başlamıştı. Şansımıza kısa süren yağmur sadece serinlik getirmiş ve bizleri rahatlatmıştı. Ancak akşamın soğuk olacağını hesaba katmayanlar biraz üşüse de ateşin sıcaklığı ile Eylül ayının ilk günlerinde soğuktan fazla etkilenmeden geceyi geçireceklerdi.

Gece kamp alanında bir sürpriz yaşatıyorduk konuklara. 1700 rakımlı topuklu yaylasında ateş etrafında yörenin otantik müziği sipsi ile eğleniyorduk.

Zaman zaman türküler, zaman zaman da oyunlarla gecenin ileri saatlerine kadar eğlenen grup dinlenmek ve uyumak için çadırlarına bir kısmı da bungalow evlere çekildiklerinde ay çoktan batıya geçmiş ve gökyüzü milyonlarca yıldıza teslim olmuştu. Kısaca konuklar yaylada milyon yıldızlı tesislerde dinleniyorlardı !

Etkinliğin son günü sabah erken saatte uyananlar ilk sürprizi yaşıyorlardı. Bir gün önce akşam saatinde geldikleri içi çevrede görmedikleri inekler çadırların etrafında dolanıp arada doğaları gereği sesler çıkartarak bu yeni konuklarla tanışmaya çalışıyorlardı.

Çabuk biten toplanma ve kahvaltının ardından ayrılık vaktinin geldiği bildirildiğinde yola inen bisikletliler toplanıp etap bilgilerini alıp hareket komutunu bekliyorlardı. Kadın erkek, yaşlı genç uzak ve yakından gelen birçok insan bu son günde 75 km pedal basarak final yapacaklardı.

Zaman ekonomik kullanılmalıydı. Bir gün önce tırmanarak çıkılan etap bu kez inilerek tamamlanacak ve Beyağaç ilçe merkezi sonrası asfalttan devam ederek Nikfer beldesinde etap sonlanacaktı.

Beyağaç’a kadar hızlı gelen ekip burada verdiği mola sonrası ilçe içerisinden Tavas yolunu takiben pedal basarak yaklaşık 50 km.lik yolu akşam olmadan tamamlayacak ama özellikle Tavas-Beyağaç sınırındaki Kozlar köyü çıkışı çok zorlu geçecekti.

Kozlar çıkışı sonrası Bozdağ’ın eteklerindeki, Derinkuyu, Balkıca, Yorga ve Bahçe köyleri geçilerek ulaşılan Nikfer’de etkinliğe nokta konarak 4 gün süren bisiklet festivalinin pedallı etabı tamamlanıyordu.

Herkeste bir mutluluk gözleniyordu. Onca zorluk ve güçlüğe rağmen başarmanın keyfiydi bu. Dört günde yaklaşık 270 km yol yapılmış ve bunun büyük kısmı tırmanarak geçilmişti.

Şimdi hafızalarda hoş anların soluk izleri ve bir sonraki etkinliğin renkli hayali ile gelenler geri dönüyor, geride kalanlar konuklarını iyi zaman geçirtmenin mutluluğunu yaşıyorlardı…

Darısı yeni festivallerin, yeni dostluk ve arkadaşlıkların başına diyerek bende dönüş yoluna koyuluyordum. Çadırım, uyku tulumum ve diğer malzemelerimle beraber…

Ama bu kez motorla değil minibüsle ve yorgun, mutlu olarak …