Dinlenmek için yer değiştirmeleri hayatlarını kurtardı
Ankara’da, 10 Ekim Cumartesi günü düzenlenen ‘Emek, Barış, Demokrasi’ mitingine katılanları hedef alan bombalı saldırıda resmi kaynakların açıklamalarına göre 97 kişi yaşamını yitirdi 100’ün üzerinde kişi yaralandı. Türkiye’deki en kanlı saldırıda hayatını kaybedenlerden ikisi Denizli’dendi. Bu katliamın canlı tanıkları da vardı Denizli’den. Bunlardan birisi de 29 yaşındaki İsmail Afacan’dı. Başına şarapnel isabet eden ve olayı anlatırken o anı yeniden yaşayan Afacan, “Bomba patladığında ayağım yerden kesildi. Bir an öldüğümü sandım. Bulunduğumuz yer sanki savaş alanıydı. Etrafımız vücut parçaları ve cesetle doluydu” dedi.
Büşra Kuru / DENİZLİHABER / 13 Ekim 2015 Salı, 09:33
Pamukkale Üniversitesi mezunu olan İsmail Afacan, Ankara’da geçtiğimiz cumartesi günü düzenlenen ‘Emek, Barış, Demokrasi’ mitingine Denizli’den katılan gruptan birisiydi. Ankara Garı yakınlarındaki toplanma alanında meydana gelen patlamalar sırasında başından yaralandı. Patlamada yaşamını yitiren Kormaz Tedik’in ev arkadaşı olan Afacan, yaşadıklarını anlatırken gözleri doldu, cümleler boğazında düğümlendi. Hayata 10 dakikaya borçlu olduğunu anlatan Afancan, “Arkadaşıma ‘gel havuzun kenarında oturup biraz dinlenelim’ demeseydim, ikinci bombanın patladığı yerde olacaktık” diye konuştu. Afacan, o anları şöyle anlattı:
“PATLAMADAN ÖNCE KORMAZ TEDİK İLE KAHVALTI ETTİK”
“Ben o sıra İstanbulda’ydım. Bir yakınımız ölmüştü. Şair Sennur Sezer’in cenazesine katıldım. Oradan da miting için Ankara’ya geçtim. Sabah saat 6.30-07.00 gibi tren garı önünde toplanmaya başlanıldı. Oraya giden ilk gruplardandık. Kitaplar almıştım. Arkadaşlara onları gösteriyordum. Sonra diğer illerden görüşmediğimiz arkadaşlar vardı, onlarla sohbet ettik. Denizli’de yaşayan Korkmaz arkadaşımızla karşılaştık, birbirimize sarıldık, çay içtik, simit yedik, sohbet ettik. Hiç böyle bir şey olacağını beklemiyordum.
“HER YERDE İNSAN PARÇALARI VARDI”
Tren Garı Kavşağı’nın oradan yürüyüş başladı. Yürüdükten sonra arkadaşa ‘Çok yoruldum yürüyüş güzergahı uzun, gel hadi şu havuzun kenarına oturalım’ dedim. Durduğumuz yer ikinci bombanın patladığı yerdi. Oturduk, orada sohbet ediyorduk. İlk önce bir patlama sesi duyuldu. Ayağa kalktık baktık. Algılayamadık ilk önce. Sonra insanlar ‘canlı bomba canlı bomba’ diye bağırmaya başladı. Sonra arkadaşım vardı yanımda. Kol kola girdik, ‘koş’ dedim. 3-4 adım attık sonra ikinci bomba patladı. O sırada ayağım yerden kesildi. Orada öldüm sandım. O an öyle zannettim. Sonra baktım iyiyim. O bombanın basıncını hissettim. Arkadaş yerdeydi onu kaldırdım. Etrafa baktığımda her yer savaş alanı gibiydi. Parçalanmış vücutlar, üst üste düşmüş cesetler… Her yer kan olmuştu. Tuhaf ve garip duygular içindeydim. Yaşadığına seviniyorsun ama bir sonra ölen arkadaşların için üzülüyorsun. Yaşayan arkadaşlarının öldüğünü görüyorsun, sonra yaralı arkadaşlarını görüyorsun. O anda duygu geçişleri oluyor.
“KORKMAZ EN SON ARKADAŞLARA BURADAN UZAKLAŞIN DEMİŞ”
Sonra hastaneye gittik. Her yer ana baba günü gibiydi. Yaralı haberi almak isteyen, ölüm haberini duyup feryat eden insanlar vardı. Çok kötü bir ortamdı. Beni tedaviye aldılar. Tomografi çekildim. Başıma şarapnel parçası isabet etmiş, derinin içine girmiş ama farkında değilim. Pansuman yaptılar. Tetenoz aşısı vuruldum, hastaneden ayrıldım. Sonra ev arkadaşım, aynı kaptan yemek yediğimiz, dertleşip sohbet ettiğimiz Korkmaz yaralanmış diye duydum. Hastaneye koştum. ‘Abi nasılsın, abi iyi misin’ diye seslendim ama o bana cevap veremedi. Şoktaydı çok kötü durumdaydı. O halde bile ‘Arkadaşlarınızla toplanın buradan uzaklaşın’ demiş. O halde bile arkadaşlarını düşünmüş. Çok iyi kalpli bir arkadaşımdı.
“ÇANTAMI BULAN BAYAN BENİ GÖRÜNCE AĞLAYAMA BAŞLADI”
Çantam kayboldu. Çantamı aramaya başladım. Ölü birisi ise eşleştirirler diye korktum. Çantamı bulamadım. Sonra SES emekçisi bir kadın almış benim çantamı. O da yerde yatıyormuş baygın şekilde. Uyandığında üzerinde çanta görmüş almış onu. Sonra bana ulaştı. Çantan bende diye. Almaya gittim. o sahne aklımdan gitmiyor. Kadın sarıldı, başladı ağlamaya… ‘Çok arkadaşımızı kaybettik. Seninde öldüğünü düşündüm. Ulaşmaya çalıştım’ dedi. Hem anlatıyor, hem ağlıyor. Eşi de var yanında o da ağlıyordu. Hiç tanımadığım insanlar. İşte insanı ayakta tutan şey buydu. Hissediyorsun kardeşlik duygusunu.
“SAVAŞ BİTENE KADAR MÜCADELE EDECEĞİZ”
“Mitinge ne için gittim? Bir kere barış istiyorum. Ankara’da yaşadığımızın birçok şeyi Türkiye tarihinin birçok yerinde yaşandı. Çorum’da, Maraş’ta,Sivas’ta yaşandı. Suruç’ta, Diyarbakır’da yaşandı. Bu ülkede savaş nedeniyle Kürdü, Türkü, genci, çocuğu ,yaşlısı yaşamını yitiriyor. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Eksiliyoruz. Artık savaş bitsin diye gitmiştik. Evet ilk olay anında korkuyorsun, ancak sonra korkmuyorsun.
Yine barış demeye devam edeceğiz. İstedikleri amaç insanlar bir araya gelmesin, barış demesin, demokrasi demesin, insan hakları demesin. O bombanın pimini çekenlere, o bombadan haber alıp önlem almayanlara, bunu organize edenlere sözüm şudur ki; orda ölmeyip sağ kalan arkadaşlar yine barış demeye devam edecek. Bunun için yine ölüm gelecekse arkadaşlarımız gibi bizde tabutların içine gireceğiz. Ama inandığımız değerler için kesinlikle taviz vermeyeceğiz. Savaşın bittiği, eşit, özgür bir ülke kurulana kadar bu mücadelemiz devam edecek.