Bir kap yemek pişirebilmek için
Artan refahtan söz edilse de bundan eşit pay alamayan kitlelerin yaşadığı sıkıntılar ise hiç bitmiyor. Hatta artarak devam ediyor. Kimi iş derdinde, kimi geçim. Dar gelirli çok sayıda ailenin sofraya yemek koymakla yükümlü kıldığı kadınlar ise, tencerenin nasıl kaynayacağını düşünerek ömürlerini tüketiyor. Ve çaresizlikte bazıları mahallelerinde kurulan pazarın dağılmasını bekliyor. Çünkü manav tezgahlarından kalan döküntü sebzeleri alıp eve götürüp, onlarla yemek pişirecekler.
Şengül Boz / DENİZLİHABER / 8 Mayıs 2016 Pazar, 09:55
Mayıs ayının ikinci pazarı yaklaşırken yürekler kıpır kıpır olur. Kurum ve kuruluşlar geleneksel “Yılın Annesi”ni seçmenin, çocuklar da annelerini mutlu edecek küçük bir hediye alabilmenin telaşındadır. Dar gelirli ailelerin oturduğu mahallelerde ise, geleneksel kutlamayı yapamayan, sadece geçimlerini sağlayabilmenin telaşında olan o kadar çok aile vardır ki…
Bazıları da haftada bir kurulan semt pazarının gününü sayar. Tıpkı bu haberi hazırlarken uğradığımız Anafartalar Mahallesi’ndeki pazaryerinde olduğu gibi…
PAZARCILARIN YERİNİ ALIYORLAR
Pazaryerindeyiz… Kararmak üzere olan hava pazarın dağılmasının da işareti gibi. İnsan seli yavaş yavaş çekilirken, az önce yüksek sesle bağırıp müşteri toplamaya çalışan esnaf da tezgahındakileri topluyor. Kenarda ise o anı ellerinde poşet ve pazar sepetleri ile bekleyenler var. Pazarcılar çekildikçe onlar geliyor. Sebze ve meyve atıklarına dokunuyorlar, yenilebilecek olanları alıyorlar.
ÇOĞU GÖÇMEN
Pazaryerinde atıklardan yiyecek toplayan kadınların çoğunu, iç savaş nedeniyle Suriye’den, Afganistan’dan, Irak’tan göç etmek zorunda kalanlar oluşturuyor. Çat pat Türkçeleriyle, çocuklarının karınlarını doyurabilmek için atıklardan yiyecek topladıklarını söylüyorlar. Her biri 8-9 kişilik aileler.
ASGARİ ÜCRET YETMİYOR
Yaşlı bir kadına takılıyor gözlerimiz. Afyonkarahisar’dan Denizli’ye gelen 63 yaşındaki F.D. pazaryerinden yiyecek toplayan 10’larca anneden biri. F.D’nin eşi rahatsız olduğu için çalışmıyor, emekli maaşları da yok. Bir tek oğlu çalışıyormuş, o da tekstilde asgari ücretle. 6 nüfuslu bir ailenin asgari ücretle geçinmesi zor. Anne yüreği, evin bir veya bilemedin 2 günlük yiyeceğini hiç olmazsa böyle karşılayabilmek için pazaryerine geliyor. Utana sıkıla yerdeki meyve sebzeleri topluyor. Gözleri yaşla dolan F.D. “Ne yapayım? iki torun, iki de biz, gelin çalışmıyor. Bir maaş bu nüfusa yetmiyor” diyor.