REKLAMI GEÇ

FARZET Kİ BABANDIR VATAN

15 Nisan 2017 Cumartesi

Umudunu yitirme!..

Bitti sandığın,
dönüşü olmadığını düşündüğün yollardan bile
geri dönebilirsin aslında…

Ya da son metrelerinde yeni bir sapak…

Veyahut da uçurumun dibine doğru,
cansız, savrulurken
son anda..
bir dal bulabilirsin,
tutunacak…

Yitirme umudunu…

Sonuna kadar sabret,
bitene kadar tutun…

Ta ki beklediğin an gelinceye dek..

Babamdan öğrendim en son;
Sen’ bitti’ demedikçe,
bitmezmiş yaşam…

Önce elleri ve kolları,
ardından
gözleri ve dudakları
düşerken vücudunda
tek tek!..

Öyle cansız,
hareketsiz,
devrilmiş bir çınar gibi
yatarken…

Ayak parmak uçlarından ölüm,
çelik gibi soğuk,
zehir gibi acı,
usul usul inerken…

Yalanı yok!
İlk göz ağrısını,
ablamı,
hepimizden çok severdi..

Ankara’daydı ablam,
gelmesini beklemeliydi…

O, hastane odasından içeriye girdiğinde
Babamın sabrı,
resmen bir mucizeye evrildi…

Ablam “bizi bırakma baba” diyerek
sarıldığında O’na;
yanaklarına
iki damla gözyaşı
süzülüverdi…

“Seni bekledim” dedi resmen ablama,
“yaşıyorum” dedi gözyaşlarıyla babam…

Güneşi doğurup
bir kez daha üstümüze,
öylelikle son nefesini verdi…

***

Yorgun,
bitkin,
tükenmiş olabilirsin…

Her gün biraz daha yalnızlaşıp,
hatta tek başına kalabilirsin…

Öyle devrilmiş
ulu bir çınar gibi
cansız yatarken bile vatan…

Beni duymaz,
görmez,
hissetmez,
anlamaz deme!..

Her seferinde yeniden,
bıkmadan, usanmadan
-ve hakkın yok biliyorsun-
hiç ama hiç yorulmadan
daha… bir kez daha dene…

Kim olursan ol!
Neresinden tutarsan tut
ama sandığa git
ve sahip çık vatanına…

***
“Bir yıl önce tam bugündü…
O ana kadar yüreğime düşmüş
En ‘yakın’ ölümdü…”

Omuz başımızda boşluğun,
ışıklar içinde uyu baba…

Not: Yazılar ile ilgili hukuki sorumluluk yazarların kendilerine aittir

Yorum Yaz

Aşağıdaki gerekli alanlara bilgilerinizi girmelisiniz. e-posta adresiniz yayınlanmayacaktır.

 karakter kaldı