Haziran’da gülmek zor

Gece leylak ve tomurcuk kokuyor..
Yaralı bir şahin olmuş yüreğim,
Uy anam, Haziran’da ölmek zor…

Kalemi eline aldığında bu şiiri yazmak için Hasan Hüseyin Korkmazgil, 2 Haziran 1970’ti…
Edebiyat dünyası usta yazar Orhan Kemal’i yitirmişti…

Ona olan hayranlığı, kulağına çalınan ölüm haberiyle büyük bir ustalığa dönüşmüş, “Haziran’da ölmek zor” isimli şiirinin dizelerini döküvermişti bir kağıda oracıkta Korkmazgil…

Ama 1960’ta “Tepemde bir de çınar olursa” diyen Nazım’ı da unutmadan…
“Uyarına gelirse” diye başlayarak Nazım’a, “tepemde bir çınar demiştin 10 yıl önce” sözleriyle seslenen Korkmazgil, acının alkışlarına bırakıvermişti 3 Haziran 63’ü…

Yalnız Orhan Kemal ve Nazım Hikmet değildi ki Haziran’ın aramızdan aldıkları…

Ahmet Arif örneğin,
2 Haziran 1991…

Ahmet Haşim,
4 Haziran 1963…

Cemil Meriç mesela,
13 Haziran 1987…

Peyami Safa,
15 Haziran 1961…

Sonra 41 yıllık hayatım boyunca tanık olduğum en özgürlükçü hareket;
Gezi Direnişiyle de bir çok ismi,
alıp götürdü Haziran….

Mehmet Ayvalıtaş,
2 Haziran 2013…

Abdullah Cömert,
Ondan 1 gün sonra…

Ethem Sarısülük,
12 Haziran’da..

Zenep Eryaşar 15’inde

Medeni Yılrdırım 28’inde…

Daha kimleri vermedik ki toprağa Haziran’da…

Muhammet Ali, Kenedy, Charles Dickens, Pier Loti, Hafız Esat , Jhone Wayne örneklendirecek olursak..

İş dünyasından,
Sabri Ülker…

Medyadan,
Ufuk Güldemir,
Hakkı Devrim,
İlhan Selçuk…

Türkiye
Süleyman Demirel’i
kaybetti Haziran’da mesela…

İbni Sina,
Yaşar Nuri Öztürk’ü..

Ayhan Işık,
Sümer Tilmaç,
Cengiz Aymatov,
Asım Can Gündüz,
Micheal Jackson ve
Kazım Koyuncu’yu da Haziran’da kaybettik…

Ve daha bugün Denizlispor’da da mesai yapan, duruşuyla hepimizin beğenisini kazanmış bir başka isim; Ümit Kayıhan da Haziran’ın gözyaşları arasına giriverdi…

Ve boğazımızdaki yumruk,
Dostum,
Denizlilihaber Ailesinin ferdi,
iş dünyasının önemli isimlerinden biri,
DEGİAD’ı yıllar sonra küllerinden doğuran,
pek çoğumuzun sus pus olduğu anlarda
inadına susmayıp doğruları haykıran,

Beyniyle, kalbiyle, hissiyle fetheden,
sevdiklerinden daha çok ülkesi için,
ayakta ve hayatta kalmaya azmeden,

7 Haziran 2015’te kaybettiğimiz
Sadık Emre Çaputçu…

Osman Gençer’in
Habertürk’te yayınlanan
13 Aralık 2013 tarihli
köşe yazısının başlığı gitmez aklımdan…

“Emre’nin adını bir yerlere yazsınlar”

Ekonomi ile sıkı fıkı,
Siyasetle çok sıcak,
Kültür sanatla iç içe
Yeniliklerle kol kola
Demokrasiyle haşır neşir
Dünya ile omuz omuza…

Osman Gençer’in bu tanımından öteye ne denebilir ki Sadık için…

Cesur Yürek Sadık Emre Çaputçu’nun aramızdan ayrılışının 3. yıldönümü…

Özlüyor insan,
en çok da arıyor
ama asla unutmuyor…
Ölmesin diye unutmuyor çünkü insan sevdiklerini…

Ki bence kaybettiklerimiz,
unutulunca ölürler…

Ve Sevgili Melek Sözkesen…
Denizli Genç İşadamları Derneği Başkanı…
Bayrağı bizzat kendi ellerinden devraldığın
Sadık Emre’yi unutmamışsındır umarım..

Keza bir tek satır basın açıklaması geçilmez mi medyaya bir gün öncesinden?
Ya sosyal medyadan bir hatırlama/hatırlatma?

Nasıl izah edilir böyle bir durum bilmiyorum…

Ayrıca, DEGİAD’ın bugün Sadık için bir anma programının olup olmadığını da bilmiyorum…
Özellikle aramadım Melek Sözkesen’i…
Ama Sadık’ın ağabeyi Levent Çaputçu’ya sordum, o da bilmiyor…
Birkaç DEGİAD üyesi arkadaşımı aradım, onlar da bilmiyor…

Merak edenler için söyleyeyim, sadece ailesi değil her noktasında alın terinin bulunduğu baba yadigarı Seyran’ın çalışanları öğleden sonra saat 14.00’te mezarı başında anacak Sadık Emre Çaputçu’yu…

Akşam da PASVAK’ta şirketin, hayrına verdiği iftar yemeği var…

Bilemem artık aramızdan ayrılışının 3. yılında
kimler unutur, kimler anar?

Işıklar içinde uyuyun
Haziran’ın bizden aldığı
tüm güzel insanlar…