EMPERYALİST AKLIN SAKLI İŞLERİ VE BİR KARANTİNA ŞİİRİ

Kovid-19 salgınından beş ay önce, Nat Geo Belgesel kanalında bir dizi başlamıştı. Adı “salgın” olan bu dizinin zamanlamasını; konusunun Ebola’ya ilişkin olması bir yana, ilginç bulduğumu söylemeliyim. Bir de bu günlerde, bu salgından bahseden kehanet kitapları ortaya çıkarıldı. Bana sorarsanız; kehanet geleceği bilmez, biçimlendirir. Kehanetin, kendini gerçekleştiren bir gizli güç olduğu, yaygın bir anlayıştır. Onlarla yapmak istenen şey, kehanetlerin kendilerini gerçekleştirmesi yoluyla da, dünyayı karanlık emeller doğrultusunda değiştirmek olabilir.

“Salgın” dizisi vb. ile sanırım önce korkuyu yaydılar. Şimdilerde de; sosyal medyada paylaşıldığını gördüğümüz, korkutucu senaryolar ve komplo kuramları yayıyorlar. Senaryolar oluşturarak ve istedikleri geleceğin simülasyonlarını yaparak, karanlık emellerine ulaşma yolundalar, belki de. Evet, ‘simülasyon’ dedim. Bu da; istenilen şeylerin oluşmasını sağlayan bir gizli güç olabilir, çünkü “benzer olan, benzerini etkileme gücüne sahiptir” öğretisi de yaygındır. Emperyalist akıl; bize fantastik ve inanılmaz gelse de, gülüp geçsek de, tüm bu gizli saklı yöntem ve “sanat”ları bilir ve kullanır.

Peki, ne yapmalıyız? Ortalığa saçılan bu senaryolar, komplo kuramları, diziler vb. yayınlarla ilgilenmemeli, onları sosyal medyada paylaşmamalıyız. İnadına sık sık neşelenip kahkahalar atarak, mutlu olmanın türlü çeşitli yollarını bularak ve sahip olduğumuz değerlerin ayırdına varıp tadını çıkararak iyi kalalım. Bunları yapmak ve bu yolla dünyayı olumlu yönde etkilemek, sandığımızdan kolaydır.

KAPATTIM
kapattım dış kapıyı, pencereyi, dolabı
panjurları kapattım, bir kelebek sıyrılıp
düştü aradan

sabah sisleri içindeydi, parkı kapattım
ağaçları, bir köpekle dostça oturduğum bankı kapattım
ağaçkakan yuvasını, tüm kovukları

masamdaki sözlüğü kapattım, bir sözcük düştü arasından
umut, onu alıp şiir kitabıma kapattım
dağdaki teleferiği, kent ormanına giden yolu kapattım

ön balkona çıkıp, vadiyi kapattım
baharın ilk dallarını, dolan barajı
sonra ön balkonu kapattım

gözlerimi kapattım, bir anı sıyrılıp düştü
onu alıp anılar defterime kapattım
çocuk seslerini kapattım, bakkal amcayı

sonra çocukluğumu kapattım bir su kabına
bir hıçkırık bir kahkaha sığmadı taştı
bilyelerimi, uçak maketlerimi kapattım

ülkemi kapattım, manevra sandığına babamın
tutkularımı tavan arasına attım, kapattım
aşkım sıyrıldı aradan, içe kapattım

sustum oturdum, sustum oturdum
baktım ne kapattıysam aslında açık
kendimi eve kapattım

(Bu şiiri Denizli’deki evimde ve 9.4.2020 tarihinde yazdım.)