SEVGİLİ BABAM

Ellerin ellere, gönüllerin gönüllere kavuştuğu vuslat saatleri vardır. Bilir misiniz?
Kimilerinin ellerindeki mutluluk, kimilerinin gönüllerindeki huzur ile birleştiğinde, insanların hayatlarında çok değişiklikler olabilir.
Ama.. Hiç düşündünüz mü?

Ölen insanların, arkalarında bıraktıkları bir yığın özlem dolu, hasret dolu gönüllerin için için nasıl yandığını.. Sevgi ile geçmiş yılların ardından, kaybedilenlerin değerinin biraz daha iyi anlaşılmaya başlandığını,.
Velhasılı; sevdaların aralandığı, gönüllerin yaralandığı bir vuslatı hiç düşündünüz mü?

Üç yıl geçti Sevgili babamın vefatının üzerinden..
Bugün, onun vefat etmesinin ve toprağa verilmesinin üçüncü yılı…
Tam koskoca Üç yıl.
Özlem dolu, hasret dolu ve yeri doldurulamayan bir büyük insanın, bizim hayatımızda değişiklikler yaparak gitmesinin üzerinden tam üç yıl geçti.
Bu koskoca yılları nasıl geçirdik, bilmiyorum.

Her hafta yaptığımız mezar ziyaretlerinde çoluk çocuk göz yaşlarımızı nasıl akıttık.
O’nun yattığı, oturduğu ve gezdiği her yeri, bu üç yıl içinde koklayarak, geçmiş gözlerimin önünden film şeridi gibi geçerek, yokluğuna alışamadığımızı belli etmemeye çalışarak nasıl geçirdik bilmiyorum.
Ama, bildiğim bir şey var..
O’nsuz olmuyormuş meğer…
Onun bize verdiği kuvvet, güç ve zaman zaman telkinleri bizim için hayat kaynağı imiş, dayanma ve sabır ölçümüzün dayanağı imiş…

Bir çocuk, ne zaman başı dara düşse, ne zaman korksa annesine sığınırsa; meğer biz de yıllarca babamın güçlü varlığı altında öylesine çocuk gibi yaşamışız.
O’nun varlığı bizim hayat kavgamızda hep dayanağımız olmuş.
Öldükten sonra anlarız ya, insanların değerlerini..
Bizde öyleyiz şimdi.
Yeni yeni anlıyor ve yeni yeni idrak ediyoruz babamın yokluğu ile varlığı arasındaki farkı..
Gözlerimin önünden gitmiyor hiç;
Eline bastonu alarak evin önündeki zeytin ağacının altına oturmaya gitmesini. Vücudunu zor taşıyan ayaklarına destek yaptığı bastonu ile “tak, tuk” beton zemine vurarak yürümesini ve derin nefesler alarak oturmasını…
Ufak çocuğumun yanına gelip sarıldığında, gözlerinde parlayan mutluluğu. Ve torunu azarladığında gözlerindeki hüzünü..
Yoldan geçen bir insan, kendisine baktığı zaman eğer selam vermezse, kendi kendine “Allah’ın selamını bile vermez oldular artık” deyişini…
Mahalle insanlarını etrafına toplayarak sohbet edişini…

Velhasılı…
Günlük hayatımızın her anına zerre zerre işleyen babamı üç yıl olmasına rağmen hala özlüyorum, hala yokluğuna alışamadım.

Hani derler ya, “Zamanla acılara alışılır” diye..
Benimkisi tam tersi…
Bendeki acılar zamanla alışmak yerine, hala katmer katmer yüreğimin derinliklerine işliyor. Babamın yokluğu büyüyor içimde…
Belki, bazıları için bu itiraf gibi yazı bir şey ifade etmez, biliyorum.
Ama vicdan sahibi, kalplerinde Allah korkusu olan insanların bu tür ölümlerin arkasından ne kadar yıkıldıklarını, ne kadar harap olduklarını biliyorum.

İşte ben de, üç yıl gibi bir zaman geçmesine rağmen, bir türlü ölümünü kabullenemediğim babamı unutmak yerine, daha çok arıyorum, daha çok özlüyorum..
Ne bu acı tarif edilebilir, ne de karşı konulabilir..
Şimdi bize düşen görev;
Onun yıllarca bizim üzerimize titreyerek, bu günlere getirmesinin ardından, sadece beklediği duaları, bir Fatiha’yı ruhuna hediye etmektir.
Nur içinde yat sevgili babam…
Hasret ve minnetle ellerinden öpüyorum….
Ruhuna dualar, Fatihalar gönderiyorum..
Toprağın huzur ve bol, Mekanın Cennet olsun…