SÖZÜN BİTTİĞİ YER…

PKK’nın eylemlerini hızlandırdığı, şehir merkezlerinde canlı bombaların, bombaları patlatmaya başladığı yaklaşık altı aydan bu yana ulusal basın ve televizyonlar başta olmak üzere, internetteki haber portallarına her gün aralıksız bakıyordum.

Yüreğimde buruk bir acı. Acaba memleketim Denizli’den de bir şehidimiz var mı? Acaba bizim fidanlardan hangisi kırılacak korkusu içinde yüreğinde aynı acıyı aynı korku ve çaresizliği hissederek adeta ölüp ölüp diriliyordum. Gerçi, Vatanın hangi köşesinden olursa olsun, şehitlerimiz vatanın evlatları, bizim evlatlarımız. Ayırt etmiyorum.

Bundan önceki yazılarımda da sitem ettim. Siyasilerin kuru bir nutuktan öteye geçmediklerini, açılım, Oslo görüşmeleri derken; vatanın gencecik çocuklarının teröre kurban verildiğini, bundan sonra hamasi nutukların yerini etkin mücadele alması gerektiğini kaç kez yazdım bilmiyorum. Ama son 10 yıl­dır du­yar­lı ka­lem­ler akan kan için fer­yat­la­rı ya­zar­ken, çı­ğırt­kan ve bu va­ta­nın “10 pa­ra­ya alın­dı­ğı­nı” sa­nan­lar ise, bunca terör olayından ve şehitlerden sonra “De­mok­ra­si­den, hak­lar­dan, kar­deş­lik­ten, ba­rış­tan, PKK ile mü­za­ke­re­den” bah­se­di­yor. Üstelik, öyle gazeteler var ki, toplu şehitlerimiz olmasına rağmen, manşetlerinde şehit haberlerini vermiyorlar. Şehit haberleri kısaca ve gazetenin ücra bir köşesinde yer almaya başladı.

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın dediği gibi, boğaza nazır villalarda rakı yudumlayanların, tuzu kuruların yazdıkları ile kamuoyu oluşturulmaya çalışılırken; PKK adına açıklama yapanların elini kolunu sallayarak aramızda dolaşmaları, fütursuzca hareketlerinin cezasız kalması içimizdeki acıyı bir kat daha artırıyor.

Ocak­lar sö­ner­ken, baba ocak­la­rı­na ateş dü­şer­ken; Türk Mil­le­ti “Vatan Sa­ğol­sun” der­ken; bi­ri­si çı­kı­yor “5 Meh­met öldü diye mec­lis top­lan­maz” di­ye­bi­li­yor. Bir meş­hur ga­ze­te­nin ya­za­rı, hala PKK ile uz­la­şıl­ma­lı diyor. Bir za­man­lar bitme nok­ta­sı­na giren, dağ kad­ro­la­rı azal­dı­ğı için eylem ya­pa­bil­mek uğ­ru­na adam ka­çı­ran PKK, artık tam ma­na­sıy­la azmış, pa­laz­lan­ma dev­ri­ni çok­tan ge­ri­de bı­ra­ka­rak çok acı veren kanlı ey­lem­le­re imza at­ma­ya baş­la­mış­tır. Ve -söz­de sa­vu­nu­cu­su ol­du­ğu- Kürt hal­kı­na bas­kı­lar içer­sin­de iş­ken­ce eder­ken, kar­şı­lık gör­me­me­si az­gın­lı­ğı­nı ta­va­na vur­du­ruyor.

İşte böylesine vahim olayların yaşandığı Türkiye’de, varsa yoksa Suriye meselesi ele alınınca, terör olaylarının ikinci plana düşmesi, yandaşlarının ağızlarında salya ortalığa saldırmaları bizi can evimizden vurmaya başladı.

İşte; PKK terör belasının ortaya çıktığı günden bu yana, en çok şehit veren illerin başında gelen ilimiz Denizli, son Tunceli olayı ile yine şehit verdi.  Jandarma Er Fatih Küçükterci’nin, Tavas ilçesindeki evine düşen ateş, benim de yüreğime düştü.

Bundan sonrası –boş- artık. Sözün bittiği yerdeyiz…

Şehidimize Allah’tan Rahmet diliyorum. Türk Milleti’nin ve şehit evladımızın ailesine başsağlığı diliyorum.