Bir DEDEKORKUT düğünüydü…

Kazdağlarının uzak köşesinde bir yerlerdeyim.
Çok yabancı olduğum görüntüler değil ilk karşılaştıklarım.
Bildiğimiz Anadolu köy yerleşimi. Telaşlar da aynı hatta.
Keçi koyun, çift-çubuk işleri…
Ön bilgim olduğu için beklentim olmuyor ilk gördüklerim.
Kahveye oturup ilk çaylar içilirken renk değişiyor.

Derken bir anons m duyuluyor köy konağı-muhtarlık binasından.
Köy halkı düğün evinde yemeğe davet ediliyor.
O andan sonra nevrim dönmeye başlıyor.
Kendimi bir heyecan bir telaş farklı bir dünyada buluyorum.
Hani uyanık olmakla rüyada olmak hali olur ya öyle bir şey.
Bir uyandırsa mı yoksa uykuda mı kalsam tarzı bir şey.
Yemekler yeniliyor, içecekler yudumlanıyor ve düğün telaşının ortasında buluyorum kendimi.

Sonrası bir kız evine gidiş, bir oğlan evine koşuş, sonra sağdıç evinde bayrak süsleme, kızlar ve erkeklerden oluşan grubun bayrak dikip süsleme töreni.

Oğlan evinden kız evine hediye götürmeler, yemekler, karşılamalar, uğurlamalar, hediye vermeler, oynamalar ve akşamındaki eğlenceler ki bir gece sadece gençler eğleniyor ve yaşlılar hiçbir şekilde olaya müdahil de değil izlemeye de gitmiyorlar. İleri saatlere kadar süren bu eğlence başladığı gibi sakince sonlanıyor.

Gelin kızın bir kız evinde bir oğlan evinde olduğu zamanlar düğünün son gününden önceye tekabül ediyor.

Sonra beni oralara kadar götüren KEPEZ…
O kepez ki yıllarca hayalimi süslemişti.
Son gün önce oğlan evine getirilen ve oradan gelinin başında kız evine götürülen o enfes görüntü…

O gidiş gelişler ve onlarca detay, renk, ahenk…
Sözler, deyişler, yarışmalar ve daha neler neler…

Detaylarına girmeden sadece bir sunuş şeklinde sunduğum bu şölen için;
Kimileri, Dedekorkut düğünü dedi
Kimileri, binlerce kilometre öteden geldi dedi
Kimileri gelenek-görenek, adet dedi
Kimileri kaynaktan süzülüp dağların altından yüzeye çıkan su sanki dedi.
Kısaca herkes bir şey dedi…

ORADAYDIM ve yaşadığım anların hepsini buradan paylaşmayacağım şimdilik.
Bu belgesel İzlendiğinde herkes kendinden bir parça bulacak belki, belki benim annem, babam ve belki de benimde vardı bunlardan diyecek, bizim geleneklerimizle aynı bu diyecekler .

Kimileri hayıflanacak… Keşke diyecekler de olacak çokça…
Herkesin kendisinden bir parça, bir renk, bir değer bulacağı bu güzellik Çanakkale-Bayramiç-Koşuburnu köyünde yaşandı.

Belgesel 6 Haziran 2014 saat 21:00 de ilk kez TRT Belgesel kanalında izleyicinin karşısına çıkıyor.

Benim oralara gitmeme vesile olan ve kendisinden çok şey öğrenip borçlu olduğumu düşündüğüm SERVET SOMUNCUOĞLU’na şükran ve özlemle anıyor, hatırası önünde saygıyla eğiliyorum.