Denizlili Sema Nur okumak istiyor

Denizli’de 8 yıl önce Zeybek Kavşağı’nda meydana gelen acı bir trafik kazası geriye çile dolu bir yaşam bıraktı. 2 aylık kızı Sema Nur’a aşı yaptırıp evine dönmek için sağlık ocağından yola çıkan Türkan Bahadır, kucağında küçük kızıyla bir otomobilin altında kaldı. 23 yaşındaki genç anne 8 ay hastanede komada yattıktan sonra hayata gözlerini yumdu. Aynı kazada yaralanan Sema Nur ise, bir hafta komada kaldı, hayata tutundu ve bir süre sonra da taburcu oldu. Eşinin ölümünden sonra baba Osman Bahadır (31), bir evlilik daha yaptı ve Denizli’den Söke’ye göç etti. Küçük kız Sema Nur’a babaannesi Vahide Eriş (53) bakmaya başladı. 9 Eylül 2004 doğumlu olan Sema Nur, 2007 yılında babası tarafından nüfusa geçirildi. Hiçbir geliri ve sosyal güvencesi olmayan Vahide Eriş, Sosyal Yardımlaşma Vakfı’nın üç ayda bir verdiği 200 TL fakirlik maaşı ve komşularının destekleriyle torununu bu günlere getirdi.

Sema Nur iki yıldır okul kapısından dönüyor. Geçtiğimiz Ağustos ayında babaannesiyle birlikte gittiği Cafer Sadık Abalıoğlu İlköğretim Okulu’na kayıt yaptırmak isteyen küçük kıza, “Kimlikteki yaşın küçük, kayıt yapamayız” dendi. Sema Nur, evde babaannesinin öğrettiği kadarıyla yazılar yazmaya, resimler yapmaya başladı. Küçük kız, “Benim oyuncağım yok ama istemiyorum. Ben sadece okula gitmek istiyorum. Ne olur büyüklerim yardımcı olsun. Sadece okumak istiyorum, başka da hiçbir isteğim yok” dedi.

Sema Nur’u Yetiştirme Yurdu’na vermeyi düşündüğünü, ancak veremediğini, ondan ayrılamadığını söyleyen babaannesi Vahide Eriş, “Torunumun babası sadece kimlikte kızını üzerine yazdırdı. Sema Nur ile ilgilenemiyor, Söke’de istikrarlı bir işi yok. Başka biriyle evlendi, ondan da çocuğu oldu. Tek odalı ahşap evde yaşıyoruz. Evin çatısı her yağmurda akıyor. Aylık 150 TL kira parası ödüyorum. Doktorlar beynimde ur olduğunu söylüyor, hastayım. Torunumla kimi zaman aç kalıp ona mama alamadığım zamanlar oldu. Sevgiyle büyüttüm. Ama artık büyüdü. Okumak istiyor. Yaşadığımız bunca acılara göğüs gerdim. Ama onun okul sevdasına bir şey yapamamak beni üzüyor. Yeşil kartım var. Hiçbir gelirim, sosyal güvencem yok. Üç ayda bir aldığım 200 TL maaşla geçiniyorum. Komşularım sağ olsunlar yemek veriyorlar, bazen elektrik su paramı ödüyorlar. Şimdi oturduğumuz ev satıldı. Ortada kalmaktan da korkuyoruz. Ölmeden önce torunumu okula giderken görmek en büyük arzum” diye konuştu.