Denizli’de bir engellinin günlüğü
Denizli’de ‘3 Aralık Dünya Engelliler Günü’ kutlanmaya başlandı. Ancak Denizli’deki engelli bir kişiyi diğer engellilerden ayıran bir özelliği var. O, kendi derdini bir kenara bırakmış, ailesi için yaşam savaşı veriyor. Doğuştan iki bacağı sakat olan engelli, simitçilik yaparak hem kendi geçimini hem de ailesinin geçimini sağlamak için akşama kadar ter döküyor.
/ DENİZLİHABER / 3 Aralık 2008 Çarşamba, 01:00
Kendi derdini bir kenara bırakıp, ailesi için yaşam savaşı veren engellilerden sadece biri Gürkan Tan.
İşte herkesin ayakta alkışladığı bu kişinin öyküsü;
Adı: Gürkan Tan. 33 yaşında. Bekar. O, engeli için değil maddi imkansızlıklardan dolayı evlenemeyeceğini söylüyor. Doğuştan engelli. İki bacağı da tutmuyor, birinin yardımı olmadan yürüyemiyor. Ama yine de hayata küsmemiş. Engelli Gürkan Tan’ın başına da gelmeyen kalmamış. Hüzünlü bir şekilde anlatıyor ama ‘Engelliler Günü’nde, engelli vatandaşlara yanlış mesaj vermemek için kendini toparlıyor. Ve anlatıyor hikayesini…
“Annem, babam ve 3 kardeşimle birlikte yaşıyorum. Daha önce Denizli Devlet Hastanesi’nin karşısında büfemiz vardı. İşlerimiz iyiydi. Kardeşimle birlikte büfeyi idare ediyorduk ancak bu, Denizli Belediyesi’nin ‘burayı yıkacağız’ demesine kadar sürdü. Denizli Belediyesi ‘yol çalışması yapıyoruz’ diyerek büfeyi, doğum günüm olan şubat ayının 11’inde yıktı. O saatten sonra işlerimiz bozuldu ve kardeşimle farklı yerlerde çalışmaya başladık. Ben ise simitçilik yapmayı tercih ettim.”
Büfenin yıkılmasıyla 1.5 yıl işsiz kalan Gürkan Tan, çok iş aradı ama engelli olduğu için kimse ona iş vermedi. Bir taraftan ailesine yük olmak istemeyen ve aynı zamanda ailesine de maddi katkı sağlayan Gürkan Tan, yine Denizli Belediyesi’nden kara zorla izin alarak Devlet Hastanesi’nin önüne simitçi tezgahını açtı. Çevrede sevilen de bir esnaf. Burada günde 40 YKR’den 150-200 adet arası simit satışı yapan Gürkan Tan, ailesinin de geçimini sağlıyor.
Annesi ev hanımı, babası ise emekli olan Gürkan Tan’ın kardeşleri, ekonomik kriz nedeniyle bir süre iş bulamadı. O, evi geçindiren, evin direği olan bir kişi konumuna geldi. O, bu durumdan memnun ancak bir de isteği var. Kendisine ait breze aracıyla evine gidip gelen Gürkan Tan, kendisinin de başını sokabileceği bir yer istiyor. Gürkan Tan, yazın bu işlerin kolay olduğunu ancak kışın yağmurda çamurda ne yapacağını bilemediğini söylüyor.
Gürkan Tan, şunları söylüyor:
“Çok zorluk çektim. Ailecek de çektik. Belediye doğum günümde büfemizi kafamıza yıktı. O zaman sanki ağzından memesi alınmış bir bebeğe döndüm. Yılmadım iş aradım, ama en sonunda yine belediyeye defalarca gittikten sonra prosedürü aşıp yer tahsis ettim. Burada çalışıyorum. Aileme bakıyorum. Hayattan hiç kopmadım. Kendi engelimi biliyorum ama onun arkasına da sığınmadım. Dün olduğu gibi bugün de dimdik çalışıyorum. Kimse engelliyim diye üzülmesin, yılmasın, başını dik tutsun. Benim hikayem onlara örnek olsun. Tüm özürlülerin günün kutluyorum.”