NEREYE GİDİYORUZ? 2

Eğitim deyince, günümüzde artık okullar gelmeye başladı.
Hani, eskiden eğitimin temeli aileden, gelişmesinde ve pekişmesinde; dünya hayatının algılanışında okul önce gelir diyorduk.
İlk dini bilgiler, hayatımızı şekillendiren ahlaki değerlerin öğrenilmesi ve terbiye aileden geliyordu.

Kendini köşe yazar sanan birileri, her ne kadar bize aileden öğretilen “korkuları, cısları” alaya alır kabilinden değerlendirse de, bize öğretilen o değerlerin hayatımıza çok şeyler kattığından eminim.
Biz ailemizin öğrettiği korkular ile büyüdük. Ama korkak olmadık. Biz, ailemizin öğrettiği cinsellikle ilgili tabularla büyüdük. Ama sapık olmadık.

Bu aile yargılarını ve öğretilerini alaya alan kimselere bakıyorum; romantik bir sevdayı, aşkı hiç düşünmeden, arkadaşı ile hemen yatak düşünüyor. Cinsel birliktelik her şeyin önüne geçmiş.
Peki nerede kaldı sevgi? Nerede kaldı içimizde sakladığımız romantik sevda değerleri?

Ve…
Şimdiler de, artık eğitim denilince, çocuklarımızı yarış atına döndüren bir sistemin çarklarında boğulan çocuklarımıza “vah vah” demek geliyor içimden.

Eskiden, bir ödev için kütüphane kütüphane dolaşır, kitap kurdu olurduk. Şimdi, bir “tık” kadar uzaktayız. Tabi ödevler anne ve babalardan geliyor. Çocuk internetten anne veya babasının çıkarttığı ödevini okumadan okula götürüyor. Ve öğretmen, bildiği halde bu ödeve not veriyor.
Bence, öğretmenler, “nasıl olsa okullarda kalma yok, atılma yok” anlayışı içersinde günü kurtarıyorlar. Öğrenciler de, sosyal alanlara kayıyorlar. Yani, eskiden öğrencilerin gizli yetenekleri ortaya çıkmıyordu. Şimdiki sistemde gizli yetenekler ortaya çıkıyor; Artist özentisi olma, başkalarını taklit etme gibi…

İşte, ailelerin çocuklarına verebilecek eğitimleri olmadığından, ya da okulda her şeyi öğrenir boşvermişliğinden, eğitim sistemimizin sınavlar ve eğitim testlerinden ibaret olması;
Çocuklarımızı Vatan, Millet sevgisinden yoksun bıraktı.
Din derslerinin seçmeli olması, çocukları temel ahlaki değerleri kulaktan dolma öğrenmeye sevketti. Böylece vicdan denen mefhum uçtu gitti.
Ahlaki değerler eskisi kadar güçlü olmayınca, Cinsellik, sigara ve alkol kullanım yaşı çok erkene geriledi.
Kültürel değerlerimiz, sadece festivallere indirgenince; büyüğün küçüğe, küçüğün büyüğe saygısı, sevgisi; komşuluk ilişkileri kayboldu.

Belediye otobüslerinde büyüklerine yer vermeyen, şaka olsun diye toplum içinde nahoş görüntülere ve olaylara karışan, okulu bir kenara bırakarak Kafelerde zaman öldüren genç nesil; kendi değerini bile idrak etmediği gibi, babasına, harçlık vermediği zaman “Paran yoktu, neden baba oldun” diyebiliyor.

Kısacası….
Her iki yazımda da ele aldığım konular, genç neslin yok olmaya yüz tutmasıdır. Ve ben, bundan korkuyorum, utanıyorum…

“Ağaç yaş iken eğilir” diyen atalarımızın, bu düsturu unutuldu. Artık gençler, “hayatımızı yaşayalım” diyerek, en verimli çağlarını öldürüyorlar. Ve sonrasında da hayatın gerçekleri ile karşı karşıya kaldıklarında; içinden çıkılmaz bir hal alan hayatın acımasızlığı karşısında yok oluyor.
Kimileri hırsızlık, soygun… Kimileri terör olayları içersinde buluyor kendini..Ama kurtulması imkansız..
Pişmanlıkta fayda etmiyor…

İşte, Eğitim sistemimiz bunları önleyecek , gençlerimizi hayata hazırlayacak kapasitede değil.
Yazılacak çok şey var ama, insanın kaleme alası gelmiyor. Çünkü kaybedilen nesil benim neslim..
Vatanını, milliyetini, kültürünü, örf ve ananelerini bilmeyen bir nesil….
Allah sonumuzu hayır eylesin….