DİYARBAKIR FİLMİ

Sahne bir:
Peşmerge’ydiler.
Aynı zamanda ayrılıkçı.
Bu nedenle diktatör Saddam adam yerine koymadı ikisini de.
Türkiye ise kırmızı pasaport koydu ceplerine.

Sahne iki:
Kürtler, Türkmenlere hasımdı.
Türkiye’nin hassasiyeti, “kırmızı çizgileri”ndendi bu durum.
Sıkça hatırlattık.
Parmak salladık.
Efelendik.
Hooop başımızda çuval!

Sahne üç:
Sam Amca bölgeye hükmederken…
Coğrafyayı yeniden dizayn ederken…
Biz, Talabani’ye kızdık, Irak’a Cumhurbaşkanı oldu.
Barzani’ye öfkelendik, Kuzey Irak’ın kontrolü ona verildi.
PKK dağılmaktan kurtuldu.

Sahne dört:
Plağı başa sardık.
Unuttuk!
Kırmızı çizgi, kırmızı halıya dönüştü.
Ayaklarına serdik azarladığımız Peşmerge kıyafetli adamın.
Nerede?
Kürt coğrafyasının başkenti gibi gösterilmek istenen Diyabakır’da!

Sahne beş:
Gerçek ismi İsmail Aygün.
Göbek adı Şivan.
1976 yılında kaçtı Almanya’ya.
Yıllar geçti, köprülerin altından sular aktı.
Zorunlu gittiğini söyleyenler döndü, o dönmedi.
Bekledi ki kırmızı halı serilsin.
O söylesin, devlet protokolü dinlesin.
“Ütopya” diyenlere güldü.
Gülmekte de haklı çıktı.
İbrahim Tatlıses ile düet yaparken protokolde ağlayanlar bile oldu.

Sahne altı:
Diyarbakır’a gelen devlet büyüklerine protokolün gereklerini yerine getirmekten sakındı.
Milli hassasiyetlere hoyratça davrandı.
Milli bayramları, bu ülkenin özel günlerini yok saydı.
Bu kez Başbakan Erdoğan ile yan yana, eller kavuşmuş.
Günün fotoğrafı gibi sunum.
THE END…
Helal olsun rejisöre!