Bre kişiliksiz, korkak! Beni duyuyor musun?
8 Haziran 2009 Pazartesi
İsmi gözlerini anlatıyordu Şirvan’ın…
Simsiyah, upuzun kirpiklerinin koruduğu
derin ve yaşamak kokan,
umut aslanlarının kol gezdiği güzel gözlerini…
Şirvan Pazar günü öldü…
Lafı dolandırmaya, farklı manalara taşımaya gerek yok!
Evet! Soğuk, itici ve kabullenilmez ama öldü…
O kalbimizde filan da yaşamayacak!
Edebiyata yer yok bu sözcükte!
Ölüm acıdır ve acıtır insanı ama unutur insan çünkü!
“En fazla bir yıl sürer ölüm acısı 20. asırda” derken Nazım Hikmet, Piraye’ye yazdığı mektubunda, duygusuzluğumuz, ruhsuz, sıradanlaştırarak en kötü hikayeleri, bencilliğimize yenik düştüğümüz ve vurdumduymazlığa yol alışımızı anlatıyordu..
Şimdi Nazım Hikmet’e hak verircesine, ahlar ve eyvahlarla okuyorken haberlerini, üç gün sonra adını bile hatırlamayacağız yavrunun!
Şirvan insandı…
Dahası 10 yaşındaydı…
Çok güzel bir kız çocuğuydu…
En çok hangi oyunu severdi,
Ne onu çok üzer, en çok neye gülerdi bileniniz var mı?
Ya büyüyünce ne olacaktı, artistlerden hangisini beğeniyor, en çok kime özeniyordu?
Duran sadece soyadı olmadı Şirvan’ın, kalbi de son kez durdu dün! Bir daha çalışmamak üzere!.
Bir çocuk kalbini daha kaybettik dün,
hem de faili meçhul kayıtlarına yazdırarak adını!
Şirvan Duran 10 yaşındaydı!
9’unda, geçtiğimiz yılın Mart’ında evinin önünde kimliksiz, kişiliksiz, korkak ve yüreksiz bir insan çarptı Şirvan’a, önce yatağa, sonra ölüme sürükleyerek hem de, kaçıp giderek, izini kaybettirerek, zavallıca!
Yat beyim şimdi vicdanının sesinden uzak sıcacık yatağında, belki de onun yaşlarında çocuklarına, ya da kim bilir torunlarına, hiç bilemedim kardeşlerine veyahut yeğenlerine sarılarak!
Çünkü onlar yaşıyor hala, sıcacıklar, kanlı canlı, cıvıl cıvıl ve hayat dolular!
Yat beyim, nur içinde yatıyor şimdi yavrucak, daha bu sabah sessiz sedasız gömüldüğü topraklara sarılarak!