Facebook hitlerinden; Bulutlara dokunmak
21 Mayıs 2009 Perşembe
Sizlere, zaman zaman daha önce facebook sitesinde arkadaşlarımla paylaştığım yazıları, bu köşeden aktaracağımı dile getirmiştim. İşte onlardan biri daha;
Peki neden pilot olmak istiyorsun diye sordum? “Ama Baba!” diye başladı cümlesi… “Ben hiç bulutlara dokunmadım ki!”
Kınıklı, 2009’un ilk günleri… Yağmurlu birkaç günün ardından, gün ortasında dahi aydınlatmayan, bildik bir kış karanlığının hakim olduğu öğle vakti, yine kızımla otomobildeyiz.
Bilir misiniz? En güzel sohbetleri, otomobildeyken yapıyoruz kızımla. O arka koltukta, otomobilin ısısından etkilenip ağırlaşmadığı vakitler, kocaman bir insan gibi sohbet eder benle. Evde ya da bir başka yerde olduğundan daha fazla şey anlatır.
Yara bandı gibidir benim kızım, pansuman gibidir. Ne zaman kaybetsem yüzümdeki tebessümü, o bulur getirir bana.
Yine zamanın, son zamanların ve günün stresi ve yorgunluğunun yaşlandırdığı vakitlerden birinde pilot olmak istediğini söyledi bana.
-Baba ben büyüyünce pilot olacağım?
-Neden kızım?
-Ama Baba!… Ben hiç bulutlara dokunmadım ki!
Bazen, dokunmak istediğinde insan, bulutlara benim güzel bakışlı, koca yürekli kızım; senin gibi ufacık tefecik, baldan tatlı bir çocuk gibi bakmak istediğinde hayata, sonrası arzu ettiği gibi olmuyor ne yazık ki.
Bulutlara dokunma faslı sorun değil de, ardından yüzleştiğin yüzün, hayatın gerçek yüzü, biraz canını yakıyor.
Öyle yüz üstü düştüğün vakitler; yüzüstü bırakıldığını aslında bir şekilde, hayatta gerçekte bir başına kaldığını anladığında, artık büyümekte olduğunu, yaşlandığını fark ettiğinde gücüne gidiyor bu durum.
O vakit ağlamayı bile beceremiyor insan, yakıştıramıyor da kendine. İşte hep o vakitlerde, son anda, bitti dediğimde her şey, yaramaz bir güneş gibi çıkıveriyorsun karşıma.
Güldüğünde elmacıkları yumru yumru olan, tomurcukları çiçeğe duran, ırmak ırmak içime akan aşkım. Kızım, bitanem, Eylülüm, iyi ki varsın!