İYİ Kİ VARIM!

Ne zaman düşünsem çocukluğumu;

leblebi tozuyla isimlerimizi söylemeye çalışırken düştüğümüz gülünç durumlar gelir aklıma…

Aldım verdim, ben seni yendimle başlayan, 5’te devre yaptığımız, 10’da biten maçlarımız……

ve bilyelerin en başındakini vurmaya dair azmim…

Dizlerimi, düşüp kanattığımda çeşme altına tutarak rahatlamayı öğrendiğim günler….

Ya lastik teker peşinden
ya da ardımızda tenekeyle
koşarken inlettiğimiz sokaklar…

Ve tam bir mühendislik harikası tel arabalar…
düş mühendisliği…

Her daim cepleri susamlı, tebeşir kokan siyah önlüğün içindeki ve kolalı yakalar yüzünden n’apsa boynunu kızartmaktan alıkoyamayan o kocaman bakışlı çocuk…

Çocukluğum…

**

ve İlk gönül yaram…
ilk aşkım…
Bir tek gamzesinde bencileyin ölüp ölüp dirilmelerim…

Sonra ortaokul…
Ve ardından lise…

Yüreğime yenilerini eklediğim sevdalarımdan biri, vatan…
Kaygılarımın çeşitlendiği, toplumsallaştığı ilk yıllar…

Ve aslında şu halime bakıp gülen,
sorgulayanlar pek haklılar!..

Yazın ve günün tam ortasında,
yani kuru sıcağın, güneşin altında ne kadar saçmaysa eşek arılarıyla savaşmak, çocukluğumda;

bugün o denli aptalca gelebilir duruşum pek çoğuna…

ama aksi halde insan kalamam ki!
gözüm görmese kulağım duyar elbet,
işitmese, dilim söyler benim…
O sussa, vicdanım susmaz…

Hoş, tüm bunlardan ötürü yüzüm pek gülmez ama gözlerime bir bak, içi gururla gülümsemektedir…

**

Her yeni yaşımı karşıladığımda yaparım tüm bunların muhasebesini…

Yaşlanıyorsun da Sedat, yaşamayı hak ediyor musun diye sorarım kendi kendime…

Sonra gerilere giderim, şimdi yaptığım gibi;
çocukluğuma inerim…

Sonra gençlik yıllarım,
Ya da başlangıcı demek mi daha doğru olur, bilmem ki?

Bakarım ne kadarıyla doğru yaşamamışım hayatı, elimde kaç yanlışım var…

Bazen bir hayli karamsarlığa kapıldığım oldu ama iyi ki varım diyorum şimdi kendime

Varlığımla nasıl güç veriyorsam kimine,
Kimine engel, kimi için tehdit oluyorum…
Ayar veriyor, muhasebe yaptırıyor, denge oluşturuyorum…

Ve kimliğimle mobese gibiyim resmen…
Kamusal alanda kimse yoksa bile ben varım birader!..
Görmeyene göstermek, işitmeyene duyurmak, kamu adına mani olmak için…
Aksi gibi sürekli kaydediyorum…

Ve en net olanı;
hayatta hiçbir şeyden korkmuyorum…
Tek korkum; kızlarım, yani Eylül ve Deniz’in gözlerine bir daha bakamamak…

Yani zannedip de yaşamamaktır…

**

Ve yaşım 36 oldu şimdi…

Dante misali ortası tespit edilmişse ömrün,
yolu ortalamıştık zaten 2012’de..

Ama ilk kez geri saymaya başladım
2013’le..
2013
2013
2013
2013

Kendime iyi ki doğdun, sana iyi seneler…