KEL ALAKA!
20 Haziran 2011 Pazartesi
Evet…
Uçurumun kenarında
koşmaya benzer aslında
yaşamak…
Biraz delilik icap eder…
Bir parça cesaret lazımdır…
Bir tutam gözü karalık içinde…
Bir hayli umut…
Ki gözünü ayırmamalısın o umuttan..
Sımsıkı sarılmalısın..
Ve mantık…
Ama yeri ve zamanı geldiğinde…
Kararınca…
Engel olmamalı yolculuğuna..
**
Ayağın takılır…
Düşersin…
Canın yanar….
Sendelersin…
Kalbinden bir parça kopar…
Yorulursun…
Ayaklarının altı patlar…
Su toplar…
Kan toplar…
Islanırsın bazen…
Bazen üşürsün…
Bazen kavrulur…
Elbette ki yanarsın…
Olması gerektiğinden daha gerçek…
Bir göz açıp kapatma arası,
yalansın…
Fırtınaya karşı koyarsın bazen…
Bazen rüzgarın desteğiyle koşarsın…
Bazen binlercesiyle,
bazen yapayalnız adımlarsın…
Üstünde başında ne olduğunun önemi yoktur lakin…
İlk merhaba dediğindeki gibi yaşama,
nihayetinde de çırılçıplak kalansın…
**
Uçurumun kenarında, başkalarının yüzündeki tebessüm için, yılmadan, yorulmadan koşan ‘insan’lara…