NİHAYET TIRSMADAN YAZMAK DA VARMIŞ

Aslında geçtiğimiz dönemde yazacak o kadar çok konu vardı ki, onları yazabilmek hiç de kolay iş değildi. Kaleme alınacak o kadar çok konu vardı ki, onları yazsanız bazıları çileden çıkar ve size düşman olurlardı. Bazı konular da vardı ki onları kaleme alsanız, yağcılıkla itham edilip çoğu dostun hışmına uğramanıza sebep olunurdu. Tırsmak olgusunu korkmak olarak değerlendiren olabilir. Ama korkacak olsak, yıllardır sürüp gelen çok yoğun dalgalı dönemlerde kelle koltukta gezenlerin kimler olduğu herkes tarafından çok iyi bilinir. Bu tırsmak korkup sinmek değil, şeref ve haysiyet kaygısıyla, inanç ve fikrî bağlantıların kopup gitmesi endişesiydi.

Mesela bir süre önce izlediğim bir sinema filmini değerlendirmeye kalkışsam, belki de bana Gülen cemaatine mensup olduğum damgası vurulabilirdi. Hani bugün paralelcilikten tutuklu Hidayet Karaca’nın eseri olan (BİRLEŞEN GÖNÜLLER) filminin başarısından söz etsem, belki de eleştirilip, bazı yakıştırmalarla suçlanabilirdim. Hala sinemalarda oynayan bu filmin konusu oldukça gerçekçi şekilde kaleme alınmış ve dantele gibi işlenmiş çok duygusal bir filimdir. Bu filmin başarısını anlatmaya kalkışsam, bir kısım insanımız cemaatçı olduğumu hükmeder, bir kesim ise, paralelci damgasını yapıştırabilirdi. Oysa en zorlu ve mücadeleli yıllarda bile dik duruşumla ne denli liberal görüşlü olduğum, pek çok muhaliflerim tarafından bile kabul edilmiştir. Son seçimlerin öncesinde, Cumartesi akşamı televizyonda bir gösteri izlemiştim. Kayda da aldığım bu şahane ve çok anlamlı gösteriyi dönüp dönüp defalarca izledim. Oysa aynı gösteriler yıllar önce Denizli’de ve tüm ülkemizde izlenebiliyordu. Biz ve bizim gibi düşünenler, bu uluslar arası eğitim çalışmalarını endişe ile yorumluyorduk. Hatta Humeyni benzetmesi ile Gülen Hoca’nın bu tür organizasyonlarını öyle değerlendirip izlemek bile istemiyorduk. Türkçe Olimpiyatları adı altında sunulan bu gösteriler, Türkiye’nin dört bir köşesinde sergileniyordu. Şimdilerde bu organizasyonlara salon bile verilmiyor, hatta yasak muamelesi yapılıyor. Çünkü galiba bu uluslar arası eğitim kurumları artık paralelci. Genel seçim öncesi 6 Haziran akşamı, (Uluslar Arası Dil ve Kültür Festivali), Dünyanın Renkleri Gala gecesini, Belçika’nın başşehri Brüksel televizyonunda izledik. 7000 seyircinin katılımı ile gerçekleştirilen ve Belçikalı sunucuların Flamanca olarak neşeyle sundukları gösteriler, Türkçe ve diğer yabacı dillerdeki şarkılar, dans ve şovlarla sürüp gidiyordu. Türk, Amerikan, İngiliz, Belçika, Tayland benzeri ülkelerin bayrakları ile donatılmış muazzam salonu görmek lazımdı. 150 Farklı ülkeden, 2500 çocuğun katıldığı anons edilen gösteriler, 20 den fazla ülkede sergilenmiş. Pek çok ülke televizyonlarında yayınlanıp izlenmiş. Belçika’daki bu gösterileri, Belçika-Türk Dostluk Derneği Başkanı Seval Kayman Hanım organize etmiş ve Flamanca bir konuşmayla geceyi taçlandırıyordu. Gecede Belçika Başbakanı Charles Michel ve Parlamento Başkanı Siegfried Bracke birer konuşma yaparak, organizasyonun Belçika’da gerçekleştirilmiş olmasından duydukları memnuniyet ve gururu yere göğe sığdıramadılar. Avrupa Parlamento Konsey Başkanı Herman Van Rompuy da konuşmacılar arsındaydı. Demem o ki, Türk’ün ve Türkiye’nin bundan güzel reklamı ve tanıtımı yapılabilir miydi bilemem. Yabancı öğrencilerin Türkçe söyledikleri (GARİDE GARİ GARİ) ve (DERT BENDE DERMAN SENDE) gibi şarkıların sunuluşu şahaneydi.

Daha ne demeli bilmem ki. Bunlar casus, bunlar paralelci devlet düşmanları mıdır? Keşke bu güzelliklere çirkin politikalar karıştırılmamış olsaydı da, bu güzellikler bugünkü düşmanlıklara dönüşmeseydi ne kadar iyi olurdu.