BİR SOLUKTA OKUMA BENİ

Ben roman yazsaydım ki yazarım bu gidişle. Az kaldı, hayata şaşırmalarım bir bitsin de, ağzımı bir kapatayım açık unuttuğum ve yüreğimi bir dikeyim yırtığında yorulduğum, sonra yazarım elbet. Kalem kâğıda küsmedikçe, toprak uzaktan el etmedikçe yazarım bir şekilde.

İşte ben roman yazdığımda istemem “ayyy bir solukta okudum!” desinler. İstemem tabii.

Neden isteyeyim yahu, yıllarımı vermişim her harfine, duyguları bir ters bir düz, bazen haraşo örmüşüm. Olayları kâh zincirleme, kâh şaşırtmaca, bir tepe taklak, bir geriye doğru birbirine geçirmişim. Hayata bakışımı, gemileri yakışımı, aldatış ve aldanışımı yorucu bir samimiyetle satır satır dökmüşüm. Felsefe yapmış içinde kaybolmuşum. Zifiri uykusuzluğum, ayran beyazı açlığım ve klavye mağduru parmak uyuşukluğumu sayfalara gömmüşüm.

Eeee “bir solukta okudum!”

İyi halt ettin! Yani şimdi sen günlerce kalem kalem sarılan 386 adet zeytinyağlı yaprak sarmasını bir öğünde mideye indirdin öyle mi? Gözüne dizine dursun, işkembene otursun!

Emeğe saygı bu mu?

Bak kardeşim, kitap okumanın da bir adabı var.

Önce kapakla bir göz göze geleceksin. İlk bakışta aşk demesek de az için kıpırdayacak seher vakti denizi uykusundan uyandırır gibi. Sonra kitabın adını içinden birkaç kez okuyacaksın, hoşlandığın kızın adını günlerce araştırdıktan sonra öğrenebilmişsin gibi, dilinde tatlı bir kamaşma. Sonra kızla tanıştığın anda tokalaşma bahanesiyle eline dokunup, çekerken çaktırmadan okşadığın gibi kitabı hafifçe okşayacaksın.

İlk sayfayı açtığında kızın saçlarından yayılan yasemen kokusunu içine çeker gibi derin bir nefes alacaksın ki kitabın kokusu ciğerlerini dolaşsın şöyle bir.

Önsözün ardından gelen başlangıç cümlesi, kızın ağzından çıkan ilk cümleymiş sanki, dikkatle dinleyeceksin.

Ruh uyumunu belirlemede bu ilk cümle önemlidir. Bir gecelik mi, bir ömürlük mü olduğunu anlarsın çoğu zaman.

Ömürlük ise ki ben yazarsam öyle yazmak isterim, o zaman çabucak tüketmek istemezsin zaten, tüketemezsin!

Önce bir satır aralarında kaybolursun, hem düşünür hem bir çıkış yolu bulursun. Bunlar bir solukta olmaz. Nefesini keser bazen, pek çok kez soluk alamayabilirsin.

Ben yazarsam bir roman, belki okurken yorulabilirsin.

Bazen gözün, bazen gönlün yorulur benim yazdıklarımı okursan.

Benim kalemimden, beni okursan, yorulursan, senden bana doğru kaybolursan, dinlemen gerek ruhunu o zaman ve dinlenmen gerek.

Ben bir roman yazarsam, okurken üşüyebilirsin, sıcak duygularından biraz yanına al başlamadan önce, arada sarınıp ısınabilirsin. Ve ıslanabilirsin benim romanımı okurken, gözlerinden içine çisil çisil. Bırak sel bassın içini, nehre benzer bir akış olacaktır. Aynı nehirde yıkanılmaz iki kez ya şahane işte, o nehir aklar paklar içini, taşır ağrıyan tarafını denize doğru.

Ben yazarım bir roman illa ki de, duymak istemediklerini duyabilir gözlerin. Bir harfin köşesini dönerken kendinle çarpışabilirsin. Korkma sakın, kendinden özür dileyip, kendine yüreğinle sarılabilirsin.

Cümlelerime tutunamayabilirsin, ben de Oğuz Atay’ın cümlelerinden kayıp düşmüştüm. Ama yavaş yavaş tırmandım paragraflarına, ünlemlerine basarak çıktım kendime.

Sakın, sakın acele etme ben bir roman yazarsam bir solukta bitirmek için.

Sindire sindire, yavaş yavaş, her sabah güneşi kendinden doğurur gibi, doğacak güne vereceğin ismin anlamını düşünür gibi merakla ve heyecanla oku ben bir roman yazarsam.

Bir solukta nasıl geçtiğini anlamadığın hayat gibidir bir solukta okunan roman ve aklında hiçbir şey kalmaz yazılandan.

 ROMAN

Roman bir adamın adıdır.
Bir başka ada bakan,
Duysan-duymasan
Seni anmalıdır.

 Roman bir adın yaşamıdır,
Başkalarınca da yaşayan;
Okusan-okumasan
Sana uzanmalıdır.

 Roman bir yaşamın anlamıdır,
Düşünmeden varılmayan;
Anlasan-anlamasan
Sana bulanmalıdır.

 Roman bir anlamın dağıdır,
Yarasız çıkılmayan;
Korksan-korkmasan
Seni kuşanmalıdır.

 Roman bir dilin dumanıdır,
Tüter evren sobasından;
Üşüsen-ısınsan
Sönmeden yanmalıdır.

Özdemir ASAF