BİZ KALABALIKTA BİRBİRİMİZDEN UZAKTIK!

Kayısı kıvamında pişmiş günü, yavaş ve sakin göz hareketiyle maviye bandıra bandıra yaptım geç kahvaltımı, yanında yarım asır demlenmiş hayatım, ince belli can bardakta.

Teninin güneşe satmış tahta masada, üçümüz oturuyoruz.
Yorgun bedenim, dolu ruhum ve boş zihnim.
Omuzlarımı evde bırakmışım, ohh bir ferahlık.
Düşüncelerimi yoldaki kedilere atmıştım, tıka basa doymuşlardır, afiyet olsun.
Böylece baş başa kaldık üçümüz.
Ayaklarımız mavide serinlerken, beyaz bayrak açtık birbirimize yakın ama mesafeli gemilerimizden.
Savaşmaktan yorgunduk,
Küskünlükten bitkin
Vesveseden bıkkın ve suskunduk.
Uzun zamandır ilk kez üçübirarada lezzetini yaşıyorduk.
Rüzgâr ellerini dudaklarına götürdü ve dünyaya “sus” işareti yaptı, fısıldayarak; susssssssssss…
Mavi dinginliğimizi bozmaktan korkarak, yavaşça parmak uçlarımıza dokundu; hşşşşşşşşşşşşşş…..
Yapraklar düşmemek için sıkı sıkı tutundu dallara, sessizliğe ses katmamak adına
Güneş eflatun perdesini ağır fakat ritmik bir el hareketiyle kapattı, bütün başka gözleri uzaklaştırdı,
bizi lacivertin kucağına bıraktı.
Gönül gözümüzle üçümüz birbirimizi görmeye başladık, yıllar sonra yeniden.
Gönül yordamıyla dokunduk, yalnızca üçümüz.
Gönül kulağıyla dinledik.
Başka her şeyi dışarda bıraktık
Biz yokken, nasıl olacaksa bir gün,
şimdiden öyle olsun diye, her şeyi bıraktık.

Farz etsinlerdi ki biz öldük!
Fark etsinlerdi ki, biz öleceğiz bir gün, belki bugün,
Belki de çoktan öldük dün!

Biz iyi bir ekiptik, neydi alıp veremediğimiz;
Dilsiz, gözsüz, kulaksız konuşa konuşa anladık;

“Biz kalabalıkta birbirimizden uzaktık
Dışarıdan içeriye kurulmuş bir tuzaktık
Ömrün, azalınca ödünç aldığı günler ölümden
Oyuncu sayısı artınca, etrafındaki sahneden inen
Gördükçe sıkışmış saflarda
Yalandan iyi bilirdik diyen,
Boş insansız beden yığınlarını
Dost postunda hesap yılanlarını,
Aydık, aydınlandık.
Biz tenhada birbirimiz için vardık.
Bedenim, ruhum ve zihnim
Seyreldikçe var olandık.
Biz kalabalıkta birbirimizden uzaktık.”