KADIN VE KEDİ

En son on yıl önce oğlumun başında beklemişimdir herhalde hasta yatağında.

Bütün gece uyumadan nefesini dinlemiş, başını okşarken bir yandan ateşine bakmışımdır. Sabah en nihayetinde bir yudum su içtiğini, yanaklarının, güneşin uykuya dalarken sarıdan pembeye dönen yüzü gibi renklendiğini görüp kestirebilmişimdir huzurla azıcık. Evet, en az on yıl öncedir bu.

Bunu dün evimin sarışın eylülü Hermes’im, kedim için yaptım on yıl sonra ilk kez.

Kısırlaşması gerekiyordu dayanılmaz bir koku bıraktığı için evde, mecburdu çünkü ev kedisiydi artık. Dışarıda yapamazdı ve ben de onun peşinde sokak sokak dolaşamazdım. Alıştık ev içi yaşama her ikimiz de. Ev arkadaşım, küçük oğlum, can yoldaşım, dert ortağım, gözyaşı yalayıcım, saç tarayıcım, bazen kitap ayracım, oyuncağım, stres topumdu o benim.

Hermes bir arabanın altında büzülmüş, hasta haliyle benimle göz göze geldiğinde 1,5 yıl önce, o beni seçmişti aslında, ben onu değil.

O gün ki 1 Eylül’dü, kendisi gibi sarışın bir güz günü idi, işte o günden beri kendimi hiç yalnız hissetmedim. Beş kere balkondan düştü kerata yaramazlığından, dipçik gibi bulduk getirdik sokaklardan.

Bu biraz farklıydı. Ameliyat herkes için risk taşıyordu, narkozdan çıkmak kolay değildi, çıkamayabilirdi. Üstelik de en çok benim rahatım için giriyordu bu ameliyata. Gerçi bağırmaları, kızgınlık dönemi ona da ıstırap veriyordu, yumurta içerdeydi ve tümör olma riski taşıyordu ama yine de kurtulamıyordum doğasına müdahale etmenin verdiği vicdan azabından. Ya bu sebeple…

Bir gece önce de bütün bunları beynimde döndürürken uykusuz sabaha ermiştim zaten.

Çok şükür ki ameliyattan sağ salim çıktı fakat ayılması çok uzun sürdü. Daha doğrusu tamamen kendine gelmesi uzun sürdü.

Sarışın başını kaldıramayıp baygın ve bakar görmez gözleri içimi eritiyordu. Sallana sallana illa kalkıyor, içgüdüsel olarak su ve mama kaplarının yanına gidiyor, öyle duruyordu istemsizce. Bakıyor, bakıyor pembiş burnunu mama kabına sokuyor orda dakikalarca duruyordu. Dil uyuşuk, alamıyor mamayı ve kaslar hatırlayamıyor nasıl çalıştığını.

Elimle minik minik yedirmeye çalışıyorum, dil çalışmıyor. İkimiz oturuyoruz kapların başına, bekleşiyoruz.

Saatler geçiyor nihayet elimle yedirmeyi beceriyorum. Yiyor döke saça ardından düşe kalka sersem sersem, patileri birbirine dolanarak tuvalete gitmeye çalışıyor kıyamam. Giderken yolda kusuyor, geri dönüyor tekrar mama kabının başına geliyor, ben yerleri siliyorum yediğine şükrederek. Bu döngü sabaha kadar devam ediyor. Sabaha karşı koynuma alıyorum, ikimiz de o kadar bitap haldeyiz ki, karanlıkların içine doğru yavaşça düşüyoruz.

Öğleye doğru göğsümün üstünden yüzüme esen ılık bir nefesle uyanıyorum.
Ohh şükür, kehribar tespih tanesi gözler cin cin bakıyor.
İki gecenin uykusuzluğuna sevincim galip geliyor.
İyiyiz, düzeldik, normale döndük, hopluyoruz, zıplıyoruz. Sevgimizi birbirimize ata tuta kartopu gibi büyütüyoruz bir kedi ve bir kadın!

Peki, bir kadın ve bir erkek neden bunu yapamıyor?

Neden daha bugün yine bir kadın daha belki de kim bilir duymadığım kaç kadın daha sevdiğim dediği erkekler tarafından katlediliyor?

Şaka değil bu kadar hızla bu cinayetlerin artması. Cezasız kaldıkları için bu kadar kolay çekiyorlar bıçağı. En tepedeki eril iktidara sırtlarını dayadıkları için bu kadar kolay kesiyorlar, biçiyorlar, vuruyorlar. Biliyorlar adalet yalnız erkeğe çalışıyor bu memlekette.

Melek İpek, eli yüzü çürük içinde, dayaktan canı çıkmış halde, öldürülmemek için öldürüyor koca denilen adamı, direk kodese tıkıyorlar iki çocuğunu meydanda bırakıp.

Nevin Yıldırım da dayaktan bıktığında öldürmüştü koca dedikleri adamı, bir gıdım indirim yapmadılar.

Kadına, çocuğa tecavüzde bir kravata iyi hal indirimi yapan adalet, kadına gelince çalışmıyor öyle mi?

Bu böyle devam etmeyecek!
Kadın susmayacak!
Öylesi işinize gelse de susmayacak!
Kadının insan olduğunu idrak edene kadar bu dünya, SUSMAYACAĞIZ!
Bir kedinin sevgisi dünyayı ısıtana kadar SUSMAYACAĞIZ!