LİSE ÇAĞINI YAŞADIĞIM ANLAR

Geçen hafta Çarşamba günü, 65 yıl önce gittiğim Endüstri Meslek Lisesinde, bugün o lisede okuyan sevgili öğrencilerle buluştuk. Heyecan verici bir buluşmaydı bu olay. Kelimelerle anlatmak çok zor olacağı için, bu benim için önemli ve heyecan verici buluşmanın izlenimini, gerçekleşen konferansın gelişmeleri ile anlatmaya çalışacağım.

Bu buluşma için çok değerli özverileri için, Orhan Abalıoğlu Endüstri Meslek Lisesi Müdürü Sayın Nevzat Dörtbölük Bey’e sonsuz teşekkürler ediyorum. Bu buluşma ve lisenin 65 yıl sonraki genç öğrencileriyle bir araya gelmenin heyecanını ve güzelliğini kelimelerle anlatmak oldukça zor. Bunca yıllık deneyimlerim ve onlarca toplantılarda konuşma yapmış olmama rağmen, gerçekten çok heyecan verici ve bir o kadar da anlamlı bir konferans gerçekleşmişti.

1947 Yılında gittiğim endüstri meslek lisesine o zamanlar Erkek Sanat Enstitüsü (ESE) olarak bilirdik. Bugün terkedilmiş hallerde duran, bir bölümü Vilayet Konağı yeni hizmet binasının inşaatı yüzünden yıkılan taş binada öğrenimimi sürdürmüştüm. O yıllarda yenice inşa edilmiş bu enteresan ve dönemin şartlarına göre şahane mimarî ve mühendislik harikası yapı, bizim mabedimiz gibiydi. Öğrenime devam edildiği sonraki yıllarda, çok kereler ziyaret etmek istediğim halde, bir türlü fırsat bulamamış, geçmişten hatıralar yakalayamamıştım. Daha doğrusu, böyle bir arzumu gerçekleştirebilmek için, gereken ilgiyi bulamamıştım. Keşke o tarihî yapı terk edilmeden önce böyle bir fırsatı yakalayabilmiş olsaydım da, daha canlı ve taze hatıra belgeler elde edebilseydim diye hayıflandım durdum. Onlarca yıl geçtiği ve o taş bina alelacele terk edilip, Lise yeni binasına taşınmış olmasına rağmen, değerli Müdürümüzün yakın ilgi ve titizliği sayesinde, fotoğrafı dahi önemli bir belge olarak duran liseye kayıt defterini bulup çıkartmışlardı. Liseye kaydolduğum anı, bugünkü bir olaymış gibi hatırlamama vesile olan bu güzel belge bile, beni tir tir titretmişti. O anları yaşattıkları için, başta Lise Müdürümüz Sayın Nevzat Dörtbölük olmak üzere, tüm yönetici ve görevlilere büyük bir minnetle teşekkür etmek isterim. Sağ olsunlar.

Konferans süresince gençlerimize, bir meslek liseli olarak hayata bakış açılarını güçlendirmek ve avantajlarını anlatmak ve (nerelerden nerelere gelebildik) diyerek, moral depolamak istemiştim. Bizlerin döneminde bir tek meslek liseli vardı ve lisenin öğrenci sayısı 300 kişi dolaylarındaydı. Oysa bugün sadece Orhan Abalıoğlu Endüstri Meslek Lisesinde, 3000 civarında öğrenci öğrenim görmektedir. Ülkenin muhtaç olduğu eğitim görmüş ara eleman ihtiyacı için, bu çok önemlidir. Ayrıca, pratikten yetişmiş ve üniversite eğitimi alabilecekler için endüstri meslek liseli olmanın önemini anlatmaya çalıştım gençlerimize.

Bu arada özel yaşantımı, Denizlimiz için düşünce ve yakınmalarımı, yitirdiğimiz değerleri anlatırken, hem hayıflandık ve hem de heyecanlandık. Mesela yıkıp yok ettiğimiz eski Devlet Hastanesini, Halkevi binasını hatırlatırken, gencecik öğrenciler bile heyecanlanmıştı. Genç bir mimar olarak ilk görev yerim olan ve Denizli Belediyesi olarak hizmet veren eski Halkevi binasını anlatıyordum. Çalıştığım ofisin penceresini göstermiş ve yine bir gece baskını ile yıkılıp yok edilen Kız Meslek Lisesi öğrencisi olan eşimi, bu pencereden izleyip seçtiğimi önemli bir hatıra olarak vurgulayınca, salondaki öğrencilerden büyük bir alkışın yükselmesi çok anlamlıydı.
Bana büyük ve çok anlamlı bir gün yaşatan ilgili her görevliye sonsuz teşekkürler ediyorum.